Για ένα τετραήμερο, από τις 23 έως τις 26 Ιανουαρίου 2020, το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του Φεστιβάλ και η Αποθήκη 1 στο Λιμάνι θα καλωσορίσουν παιδιά όλων των ηλικιών, προβάλλοντας ταινίες που αφηγούνται ιστορίες γεμάτες φαντασία, περιπέτεια, φιλία, μαγεία και διαφορετικότητα.
Βέβαιος ότι τα καλύτερα έχουν πια περάσει ανεπιστρεπτί, ο Βικτόρ, ένας εξηντάχρονος γελοιογράφος, βυθίζεται στη μελαγχολία. Αποκαμωμένος και εξορισμένος από τη συζυγική εστία, ο Βικτόρ απευθύνεται σε έναν θίασο που αναπλάθει με αδιανόητη πειστικότητα ενσταντανέ από περασμένες εποχές, επιθυμώντας να ξαναζήσει την πιο σημαντική στιγμή της ζωής του: τη μέρα που γνώρισε τη γυναίκα του σε ένα καφέ της Λιόν. Ένας ευφάνταστος φόρος τιμής στη λυτρωτική μαγεία του σινεμά, ο οποίος φωτίζει τις μεγαλύτερες αλήθειες: Πως τα ψεγάδια χαρίζουν στη ζωή την ομορφιά της· πως η αγάπη είναι ένα άλμα πίστης· πως ο χρόνος γλιστρά σαν άμμος μέσα από τα χέρια…
H αρπαγή της νεογέννητης κόρης της ωθεί την Τζωρτζίνα –μια αυτόχθονη από τις Άνδεις– σε μια απελπισμένη αναζήτηση. Μοναδικός της σύμμαχος ένας εσωστρεφής δημοσιογράφος που ρίχνεται ολόψυχα σε μια φαινομενικά μάταιη μάχη, παλεύοντας να ρίξει φως σε αυτή τησκοτεινή υπόθεση. Στο αχνό και μελαγχολικό ημίφως της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, οι περιθωριοποιημένες αυτόχθονες γυναίκες έρχονται σε πρώτο πλάνο και ο ψυχωμένος αγώνας για δικαιοσύνη αποκτά φωνή. Μια αληθινή ιστορία εμπορίας βρεφών, που συντάραξε το Περού τη δεκαετία του '80. Αξίζει να σημειωθεί ότι, στην πραγματικότητα, ο δημοσιογράφος που ξεσκέπασε το κύκλωμα δεν είναι άλλος από τον πατέρα της σκηνοθέτιδας.
Ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα για τους «Κλέφτες καταστημάτων» , Κορεέντα Χιροκάζου, φέρνει τον Ίθαν Χοκ στη Γαλλία για να συναντήσει τη Ζυλιέτ Μπινός και την Κατρίν Ντενέβ
Σε μια απομονωμένη πόλη της Ισλανδίας, ένας εν αποστρατεία αστυνομικός υποψιάζεται ότι ένας άντρας διατηρούσε ερωτική σχέση με τη γυναίκα του, την οποία είχε χάσει λίγο καιρό πριν σε ένα τραγικό δυστύχημα
Λένινγκραντ, 1945. O Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί παρελθόν, αλλά η ατμόσφαιρα στην πόλη δεν έχει τίποτα το χαρμόσυνο ή αισιόδοξο. Η εξοντωτική πολιορκία που είχε προηγηθεί άφησε πίσω της συντρίμμια, εκατόμβες πτωμάτων και αμέτρητες τσακισμένες ψυχές. Το Λένινγκραντ είναι πια ένας σωρός από ερείπια, ένα απέραντο νεκροταφείο όπου οι επιζώντες περιφέρονται σαν φαντάσματα. Σε αυτό το σκηνικό θανάτου και καταστροφής, δύο νεαρές γυναίκες πασχίζουν να βρουν νόημα και ελπίδα, παλεύοντας να χτίσουν τις ζωές τους από την αρχή. Ένα ηλεκτρισμένο ιστορικό δράμα για τη μεταπολεμική κατάρρευση του ψυχισμού ενός ολόκληρου έθνους και τη σιδερένια θέληση που απαιτεί κάθε νέα αρχή.
H ιστορία μιας απλής εξαπάτησης γίνεται το αντικείμενο μιας πολύπλοκης κινηματογραφικής ταινίας, ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, βασισμένης σε μιαν αληθινή ιστορία με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της: ο απελπισμένος και άφραγκος Σαμπιζιάν, που θέλει να γίνει σκηνοθέτης, λέει ψέμματα σε μια ευκατάστατη οικογένεια πως τάχα είναι ο φημισμένος Mοχσέν Mαχμαλμπάφ για να τους πείσει να χρηματοδοτήσουν μια ταινία γυρισμένη στο σπίτι τους με πρωταγωνιστή το γιο τους. Όταν η απάτη του αποκαλύπτεται, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Kαι τότε έρχεται ο Kιαροστάμι με το συνεργείο του να κινηματογραφήσουν μια συνέντευξή του χωρίς ο ίδιος να το ξέρει. H ιστορία γίνεται η αφορμή να ερευνηθεί η πολύπλευρη σχέση θυτών και θυμάτων με τον κινηματογράφο, αλλά και με την αλήθεια και το ψέμα.
Στα θερμοκήπια ενός κέντρου βιοκαλλιέργειας, η Άλις δουλεύει πυρετωδώς στην ανάπτυξη ενός γενετικά τροποποιημένου λουλουδιού. Το κόκκινο υβρίδιο, που έχει σχεδιαστεί να είναι στείρο και στο οποίο η Άλις έδωσε το όνομα του γιου της, έχει την ιδιότητα να προκαλεί με την οσμή του ευτυχία, αρκεί να δέχεται αγάπη και φροντίδα τακτικά. Η Άλις, παλεύοντας ανάμεσα στην ενοχή πως υπήρξε αδιάφορη μητέρα και την ανομολόγητη επιθυμία να απαλλαγεί από την ευθύνη, χαρίζει στον Τζο το κόκκινο λουλούδι. Σύντομα, κάτι φαίνεται πως δεν πάει καλά. Μια sci-fi αλληγορία, στα χνάρια του Φρανκεστάιν, για το απρόβλεπτο των συναισθημάτων, της ανθρώπινης συμπεριφοράς, εντέλει, της ίδιας της ζωής.
Ένα κορίτσι, μικροπαντρεμένο, ταξιδεύει από το Αϊδίνι στην Ελλάδα με τη μητέρα και τις δύο της κόρες. Στο πλοίο του ξενιτεμού παίρνει απόφαση να μην αφήσει τη ζωή να την προσπεράσει, αλλά να τη ζήσει, όπως θέλει. Και τη ζει! Γράφει ακατάπαυστα σε ό,τι πιάνει το μελάνι, από χαρτοπετσέτες και κουτιά από τσιγάρα μέχρι υπόλοιπα λογαριασμών.
«Αντίκρισα έναν άνθρωπο που είχε χάσει τον δρόμο του, αντίκρισα έναν άνθρωπο που εκλιπαρούσε για τη ζωή του»: λόγια που θα μπορούσαν να φορεθούν σε οποιαδήποτε από τις μοναχικές καρδιές και χαμένες ψυχές που παρελαύνουν μπροστά μας, σαν εκθέματα σε μουσείο με ανθρώπινα παράδοξα. Μια διαβολικά πνευματώδης ανορθόδοξη κωμωδία, η οποία εξυψώνει το μονότονο και προσδίδει βάθος στο κενό, προσφέροντας ένα θλιμμένο αλλά τρυφερό αντίδοτο στην αποξένωση και τη σύγχυση. Μια πομπή από βινιέτες που τρεμοπαίζουν, σε καφέ, μπαρ, σταθμούς τρένων, διαμερίσματα και γραφεία, διάστικτες με χλωμές σημαδούρες που αποζητούν ένα βλέμμα παρηγοριάς και κατανόησης.
Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διοργανώνει το πρώτο παγκοσμίως πλήρες και ολοκληρωμένο αφιέρωμα στο animated ντοκιμαντέρ, ένα απρόσμενο αφιέρωμα στο υβριδικό υπο-είδος που αναπτύσσεται ραγδαία.
Ο Χάλκινος Αλέξανδρος του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το συγκλονιστικό φιλμ της Μελίνα Λεόν Τραγούδι χωρίς όνομα, βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία που συντάραξε το Περού τη δεκαετία του ’80, κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη στην αίθουσα Παύλος Ζάννας.
Στους σκηνοθέτες του αύριο, τους φοιτητές του τμήματος Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, δίνει τη σκυτάλη αυτή την εβδομάδα η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης και τους καλεί να επιλέξουν τις δικές τους αγαπημένες τους ταινίες, να τις δουν μαζί με το κοινό και να συζητήσουν γι’ αυτές.
