Πρόκειται ίσως για την πιο γνωστή ταινία της Μέσαρος που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 1975. Η Μέσαρος παρακολουθεί από πολύ κοντά και με τρυφερότητα την ιστορία γνωριμίας μίας 40χρονης γυναίκας που θέλει να αποκτήσει παιδί με τον παντρεμένο σύντροφό της, και μίας νεαρής κοπέλας που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο και θέλει να παντρευτεί τον 22χρονο φίλο της. Οι δρόμοι τους συναντιούνται όταν η κοπέλα ζητάει από την γυναίκα να την φιλοξενεί μία μέρα την εβδομάδα όταν έρχεται το αγόρι της να την επισκεφτεί. Έτσι, αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός μεταξύ τους καθώς προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή που θέλουν ανεξάρτητα από τις απαιτήσεις της κοινωνίας.
Σ’ όλο της το έργο η Μάρτα Μετζάρος κινηματογράφησε με ακαταμάχητη επιμονή και ηθική συνέπεια την κοινωνική θέση της γυναίκας, τη σχέση της με το καταπιεστικό περιβάλλον, τον αγώνα και την αγωνία της να παραμείνει ανεξάρτητη και αυτεξούσια μέσα στις ανδροκρατούμενες εξουσιαστικές δομές. Γι’ αυτό και μπορεί να πει κανείς ότι δημιούργησε ένα απόλυτα γυναικείο κινηματογραφικό σύμπαν, που φυσικά καμιά σχέση δεν έχει με τις (ορισμένες φορές υστερικές) αναζητήσεις της γυναικείας απεξάρτησης (από τη φαλλοκρατία) του φεμινιστικού κινήματος. Στην πολυβραβευμένη Υιοθεσία, μια από τις καλύτερες ταινίες της, με τρόπο λιτό και ουσιαστικό, η σκηνοθέτιδα συλλαμβάνει τις πιο λεπτές αποχρώσεις της γυναικείας συμπεριφοράς, μέσα από τη σχέση ανάμεσα σε δύο εντελώς αντιθετικούς γυναικείους χαρακτήρες. Κοινός παρονομαστής της Κάτα και της έφηβης κοπέλας είναι η μοναξιά, η έλλειψη κατανόησης και επικοινωνίας και η ψυχολογική, κυρίως, σκλαβιά της αιώνιας ανδρικής εξουσίας. Η ταινία, εξαιρετικά χαμηλών και ελεγειακών τόνων, προσεγγίζει με τρυφερότητα και ευαισθησία τη γυναικεία εσωτερικότητα, δίνοντας χώρο και χρόνο στα συναισθήματα να γεννηθούν και να αναδυθούν, αναδεικνύοντας έτσι την ψυχική αντοχή και την πολυπλοκότητα της γυναικείας φύσης.
