Θα μπορούσαμε να ήμασταν νεκροί

Μπορεί με μια πρώτη ματιά να μοιάζει με ένα συγκρότημα πολυκατοικιών στην άκρη του δάσους, αλλά, όπως φανερώνει το βλέμμα των ανθρώπων που επιθυμούν διακαώς να ενταχθούν στην κοινότητα των ενοίκων, μάλλον πρόκειται για ένα από τα τελευταία οχυρά του πολιτισμού σε έναν κόσμο που καταρρέει. Η διαμονή σε αυτές τις εγκαταστάσεις είναι ένας υπέρτατος στόχος που εξασφαλίζει την προστασία από ένα απειλητικό περιβάλλον. Ώσπου εξαφανίζεται ο σκύλος του διαχειριστή και μια παράλογη φοβία κυριεύει όλους τους ενοίκους. Η φύλακας του χώρου, η Άννα, επικαλείται τη λογική και προβαίνει στην αναζήτηση του ζώου. Εντωμεταξύ, η κόρη της κλειδώνεται στο μπάνιο. Είναι πεπεισμένη πως η εξαφάνιση του σκύλου οφείλεται στο «κακό μάτι» της. Όταν μια νεοσύστατη ομάδα αυτόκλητων φρουρών απαιτεί αυστηρότερα μέτρα προστασίας και έναν νέου είδους έλεγχο «καταλληλότητας» στο όνομα της κοινότητας, η Άννα αρχίζει να φοβάται για το δικαίωμα διαμονής της. Μια αλληγορία για την ετερότητα που κρατάει τον θεατή στην άκρη του καθίσματός του, προτρέποντάς τον να σκεφτεί ποιος είναι αυτός που κάθεται κάθε φορά δίπλα του.