Ο Τζαφάρ Παναχί είναι Ιρανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και μοντέρ, το όνομα του οποίου είναι ταυτισμένο με το κινηματογραφικό ρεύμα του Ιρανικού Νέου Κύματος. Έπειτα από χρόνια εμπειρίας ως δημιουργός ταινιών μικρού μήκους και βοηθός σκηνοθέτη του Αμπάς Κιαροστάμι, ο Παναχί κέρδισε διεθνή αναγνώριση με το ντεμπούτο του The White Balloon (1995), το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Καννών. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα εκείνης της χρονιάς. Αν και οι ταινίες του είχαν απαγορευτεί κατ’ επανάληψη στη χώρα του, εξακολούθησε να αποσπά διθυραμβικά σχόλια από θεωρητικούς και κριτικούς του κινηματογράφου, κερδίζοντας πολλά βραβεία – όπως τη Χρυσή Λεοπάρδαλη του Φεστιβάλ του Λοκάρνο για την ταινία του The
Mirror (1997), το Χρυσο Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας για το The Circle (2000), το βραβείο του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών για το Crimson Gold (2003), και την Αργυρή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου για το Offside (2006). Οι ταινίες του ξεχωρίζουν για την ουμανιστική οπτική μέσα από την οποία εξετάζουν τη ζωή στο Ιράν, καθώς συχνά επικεντρώνονται στις δυσκολίες των παιδιών, των οικονομικά αδύναμων και των γυναικών. Έπειτα από χρόνια σύγκρουσης με το ιρανικό καθεστώς με αφορμή το περιεχόμενο των ταινιών του (συμπεριλαμβανομένων αρκετών βραχυπρόθεσμων συλλήψεων), ο Παναχί συνελήφθη τον Μάιο του 2010 μαζί με τη γυναίκα του, την κόρη του και 15 φίλους του, και αργότερα κατηγορήθηκε για προπαγάνδα κατά της κυβέρνησης. Παρά την υποστήριξη που δέχτηκε από σκηνοθέτες, κινηματογραφικούς οργανισμούς και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά την υφήλιο, τον Δεκέμβριο του 2010 ο Παναχί καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκισης και σε 20 χρόνια υποχρεωτικής αποχής από τη σκηνοθεσία ταινιών, τη συγγραφή σεναρίων και κάθε είδους συνέντευξη με ιρανικά ή διεθνή μέσα. Την περίοδο αναμονής του αποτελέσματος μιας έφεσης που είχε υποβάλλει, γύρισε το This Is Not a Film (2011), ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους σε μορφή βιντεο-ημερολογίου, παρά τις νομικές επιπτώσεις της σύλληψής του. Η ταινία διέρρευσε λαθραία εκτός χώρας μέσω ενός σκληρού δίσκου, κρυμμένου σε ένα κομμάτι κέικ, και προβλήθηκε στο φεστιβάλ Καννών το 2011.