Ο Δανός σκηνοθέτης Καρλ Ντράγιερ είναι παγκοσμίως γνωστός για τις ταινίες του για το πάθος και τη συμπόνια. Το έργο του χαρακτηρίζεται από εμφατικές απεικονίσεις της θρησκείας και κυρίως της μοίρας των γυναικών σε ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Παράλληλα, η ιδιαίτερη μορφή ρεαλισμού που ακολουθεί, σύμφωνα με την οποία οι μικρές εκφράσεις του προσώπου είναι πιο σημαντικές από τις μεγαλύτερες κινήσεις στον χώρο, αποτελεί πηγή έμπνευσης για φιλοσοφικές αναλύσεις που υπερβαίνουν τον χρόνο παραγωγής. Ο Ντράγιερ γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1889. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος και στη συνέχεια σκηνοθέτησε 14 ταινίες μεγάλου μήκους και 8 μικρού μήκους στη Δανία και τη Γαλλία. Οι ταινίες του εμπνέουν ιδιαίτερη συμπόνια για τις γυναίκες που βιώνουν αδικίες, αλλά οι καταπιεσμένες ηρωίδες του, συχνά απόκληρες της κοινωνίας, επιδεικνύουν πνευματική υπεροχή, ενσυναίσθηση και (συχνά θρησκευτική) πίστη. Είναι διάσημος για τη σχολαστική σχεδίαση του κάθε κάδρου πριν από κάθε γύρισμα και για το τολμηρά μοντέρνο κινηματογραφικό του στυλ. Στο βωβό αριστούργημά του Το πάθος της Ιωάννας της Λωραίνης (1928), τα κοντινά πλάνα στο ειλικρινές πρόσωπο της ηθοποιού Ρενέ Φαλκονετί δίνουν μια απτή, αισθητή ή «απτική» απεικόνιση του πνευματικού πάθους της αγίας, σε αντίθεση με την κακία που διακρίνει τους δικαστές της. Μια άλλη ταινία που άγγιξε περισσότερο το κοινό είναι η ταινία μικρού μήκους They Reached the Ferry (1948), με θέμα την βόλτα ενός ζευγαριού με μια μοτοσικλέτα. Η ταχύτατη διαδρομή τους σε κατάσταση ευφορίας μέσα σε ένα δανέζικο τοπίο λήγει άδοξα – με τη μεταφορά τους σε φέρετρα. Η ταινία Ο Λόγος (1955) συνιστά παράδειγμα της «κινηματογραφικής υπερβατικότητας», καθώς μια γυναίκα ανασταίνεται από τον θάνατο χάρη στην πίστη της κόρης της και στα λόγια του Αγίου Ιωάννη: «και ο λόγος έγινε σάρκα». Στο έργο Μέρες οργής (1943) ο Ντράγιερ μελετά την έλλειψη συναισθημάτων και τη δυνατότητα υπερφυσικής μεταφοράς στις ανθρώπινες σχέσεις στο πλαίσιο ενός κυνηγιού μαγισσών, ενώ και στο Βαμπίρ (1932), μια σχεδόν σουρεαλιστική περιγραφή της παραφροσύνης και της εξαφάνισης της υποκειμενικότητας δίνει υπόσταση σε εικονικές, φιλοσοφικές δυνάμεις. Η τελευταία του ταινία, η Γερτρούδη (1964), διερευνά την πραγματικότητα και τη σημασία των μεγαλειωδών συναισθημάτων στην ατομική ζωή. Ο Ντράγιερ πέθανε στην Κοπεγχάγη το 1968.
Φιλμογραφία
1922 Love One Another
1925 Master of the House
1928 The Passion of Joan of Arc
1932 Vampyr
1943 Day of Wrath
1955 The Word
1964 Gertrud