Honeydripper

Βρισκόμαστε στο Χάρμονι της Αλαμπάμα το 1950. Το «Honeydripper» είναι το ξενυχτάδικο του Τάι Πέρβις. Όμως τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά γι’ αυτόν. Το μπαρ του είναι περισσότερο σημείο συνάντησης γερόντων της μπλουζ παρά κάτι που ανήκει στο παρόν. Αποφασισμένος να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία και κόντρα σε κάθε ένστικτο, ο Τάι έχει αποφασίσει να προσλάβει τον Γκιτάρ Σαμ, κιθαρίστα που παίζει ηλεκτρική κιθάρα. Το Σάββατο, ο Τάι πηγαίνει στο σταθμό του τρένου αλλά ο Γκιτάρ Σαμ είναι άφαντος. Σ’ αυτή τη στιγμή απόγνωσης, ο Τάι θυμάται εκείνο το παιδί, τον Σόνι, που είχε περάσει από το μαγαζί του ισχυριζόμενος ότι παίζει τόσο καλά όσο ο Γκιτάρ Σαμ. Ο Σόνι ετοιμάζεται και βγαίνει να παίξει την κιθάρα του στη σκηνή του γεμάτου μαγαζιού...
Πρόγραμμα Προβολών

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες προβολές σε φυσικές αίθουσες.


Σενάριο: John Sayles
Διεύθυνση φωτογραφίας: Dick Pope
Μοντάζ: John Sayles
Ήχος: Philip Stockton
Μουσική: Mason Daring
Ηθοποιοί: Danny Glover (Tyrone Purvis), Lisa Gay Hamilton (Delilah), Yaya DaCosta (China Doll), Charles S. Dutton (Maceo), Vondie Curtis-Hall (Slick), Gary Clark Jr. (Sonny), Mable John (Bertha Mae), Stacy Keac
Παραγωγή: Anarchists’ Convention. Σχεδιασμός παραγωγής: Toby Corbett
Παραγωγοί: Maggie Renzi
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Eloise Crane Stammerjohn
Κοστούμια: Hope Hanafin
Φορμάτ: 35mm, Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Έτος Παραγωγής: 2007
Διάρκεια: 120

Τζον Σέιλς

Σε μια χώρα που καθορίζει κατά ένα τεράστιο ποσοστό την κινηματογραφική πραγματικότητα του σήμερα, ήταν πάντα, αν μη τι άλλο ενδιαφέρον, να εντοπίζονται και να προβάλλονται οι φωνές και οι ματιές που λειτουργούν έξω από το οργανωμένο σύστημα παραγωγής και, κυρίως, έξω από τις φόρμες αφήγησης και αισθητικής του Χόλιγουντ και των μεγάλων στούντιο. Για το λόγο αυτό, ο ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος βρισκόταν ανέκαθεν στο επίκεντρο της προσοχής του Φεστιβάλ Κινη- ματογράφου Θεσσαλονίκης και είναι πολλές οι ταινίες και οι δημιουργοί που έχουν κατά καιρούς συστηθεί στο κοινό του ως η εναλλακτική πρόταση του αμερικανικού κινηματογράφου.Ωστόσο, στη συστηματική και πολύχρονη αυτή προσπάθεια του Φεστιβάλ για πρωτοπόρες και εναλλακτικές προτάσεις υπήρχε ένα μεγάλο κενό. Το κενό αυτό ονομάζεται John Sayles. O John Sayles έχει διανύσει μια μοναδική πορεία στο τοπίο του αμερικανικού κινηματογράφου. Έχοντας σπουδάσει ψυχολογία, έχοντας διακριθεί ως πεζογράφος, έχοντας ασχοληθεί ως ηθοποιός με το θέατρο και έχοντας εισέλθει στο χώρο του κινηματογράφου ως σεναριογράφος «θρυλικών» πια B-movies του Roger Corman, ο John Sayles θα επιχειρήσει την πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα με το Return of the Secaucus 7, το οποίο θα βγει στις αίθουσες το 1980 και θα σημαδέψει ανεξίτηλα ασφαλώς τη δική του καριέρα αλλά και, εν πολλοίς, την ιστορία του αμερικανικού σινεμά. Γυρισμένο με ελάχιστα μέσα και ακόμα λιγότερα χρήματα, μ’ ένα καστ άγνωστων ηθοποιών και ένα σκηνοθέτη που δεν είχε κάτσει ποτέ στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ούτε ως δεύτερος βοηθός, το Secaucus 7 θα σημειώσει για τα δεδομένα του εισπρακτική επιτυχία, βασισμένο αποκλειστικά στους έξυπνους διαλόγους, στη διακριτική πολιτική κριτική και στην ευαίσθητη απεικόνιση χαρακτήρων ανθρώπινων και αντιμέτωπων με τα διλήμματα της καθημερινής ζωής. Τα τρία αυτά συστατικά θα γίνουν ορόσημα στο μετέπειτα έργο του σκηνοθέτη, η δε ταινία θ’ ανοίξει το δρόμο σ’ ένα νέο ρεύμα δημιουργών που θα επιχειρήσουν να βγουν προς τα έξω και ν’ αγγίξουν το μεγάλο κοινό με ιστορίες που ο μηχανισμός των στούντιο δεν τολμούσε (ούτε τολμά ακόμα) ν’ αγγίξει. Ο John Sayles έκτοτε θα βαπτιστεί από τους κριτικούς ο «πατέρας του ανεξάρτητου κινηματογράφου», ένα χαρακτηρισμό που ο ίδιος αρνείται. Είτε είναι είτε δεν είναι ο ιστορικός πατέρας του ανεξάρτητου σινεμά, ο John Sayles πάντως έχει παραμείνει όπως ελάχιστοι πιστός στο ίδιο ακριβώς όραμα που τροφοδότησε την πρώτη του ταινία. Το έργο του με τα χρόνια έχει εμπλουτιστεί με ταινίες που αγγίζουν πολλά είδη (επιστημονική φαντασία με το Από άλλο πλανήτη, παιδικό παραμύθι με το Μυστικό του Ρόαν Ίνις, κ.ο.κ), η σεναριακή του δεξιοτεχνία έχει υφάνει μερικές από τις πιο σύνθετες και πολυπληθείς ιστορίες του αμερικανικού σινεμά (Πόλη της ελπίδας, Ηλιόλουστη πολιτεία, κ.ά.) και η σκηνοθετική του μαεστρία έχει αγγίξει τα όρια της τελειότητας με ορισμένες ταινίες (Ματωμένη Αμερική, Ψάρι του πάθους, Μοναχικό αστέρι, Limbo, κ.ά.). Ο ίδιος έχει βραβευθεί πολλάκις από φεστιβάλ και επιτροπές, ενώ έχει βρεθεί δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ. Με δεκαέξι ταινίες πλέον στο ενεργητικό του, o John Sayles έχει ωριμάσει, έχει διακριθεί κι έχει διανύσει μια πραγματικά αξιοπρόσεκτη πορεία, την οποία ο θεατής θα μπορέσει να ακολουθήσει βήμα προς βήμα, παρακολουθώντας το πλήρες αφιέρωμα του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πέρα όμως από τη δυνατότητα γνωριμίας με τη δημιουργική εξέλιξη ενός σημαντικού σκηνοθέτη και πέρα από τη χαρά της θέασης ορισμένων πραγματικά καλών ταινιών, το αφιέρωμα στον John Sayles έρχεται για να συμπληρώσει την εικόνα που έχουμε για το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά και, παρακολουθώντας την τελευταία του δημιουργία, Honeydripper, να επιβεβαιώσει ότι, δίχως αμφιβολία, ο John Sayles παραμένει ένας αφηγητής ανείπωτων ιστοριών, ένας σχολιαστής ευαίσθητων ζητημάτων κι ένας δημιουργός βαθύτατα ανθρώπινος? με άλλα λόγια, ένας σκηνοθέτης πραγματικά ανεξάρτητος.

Φιλμογραφία

1980 Return of the Secaucus 7 / Οι 7 από το Secaucus
1983 Lianna / Λιάνα
1983 Baby It’s You / Είσ’ εσύ, μωρό μου
1984 The Brother from Another Planet / Από άλλο πλανήτη
1987 Matewan / Ματωμένη Αμερική
1988 Eight Men Out / Οκτώ παίκτες έξω
1991 City of Hope / Η πόλη της ελπίδας
1992 Passion Fish / Ψάρι του πάθους
1994 The Secret of Roan Inish / Το μυστικό του Ρόαν Ίνις
1996 Lone Star / Μοναχικό αστέρι
1997 Men With Guns / Άντρες με τα όπλα
1999 Limbo
2002 Sunshine State / Ηλιόλουστη πολιτεία
2003 Casa de los babys
2004 Silver City / Ψήφισε Πιλάγκερ... δαγκωτό
2007 Honeydripper