Τι αφήνουμε πίσω

Αφιερώνοντας πολλά χρόνια στην παρατήρηση του θέματος και τη δημιουργία της ταινίας –με τον τρόπο του cinema verité– η ιστορία φιλοτεχνεί το πορτρέτο του Τζούλιαν, του παππού της σκηνοθέτριας, ο οποίος παίρνει για τελευταία φορά το λεωφορείο για το Ελ Πάσο του Τέξας σε ηλικία 89 ετών, για να επισκεφτεί τις κόρες του. Ο Τζούλιαν κάνει αυτό το μακρινό ταξίδι κάθε μήνα, χωρίς εξαίρεση, εδώ και δεκαετίες. Όταν γυρίζει στην επαρχία του Μεξικού, ξεκινά διακριτικά να χτίζει ένα σπίτι δίπλα στο δικό του. Δίχως την παρουσία φυσικών επισκέψεων, θα μπορέσει αυτό το νέο σπίτι να μηδενίσει την απόσταση που τον χωρίζει από τους αγαπημένους του; Μια τρυφερή προσωπική διερεύνηση μετατρέπεται σταδιακά σ’ ένα γράμμα όλο αγάπη για έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει το γήρας με αξιοπρέπεια, επιστρέφοντας με ακλόνητη αφοσίωση στο οικογενειακό φως (σαν πεταλούδα-μονάρχης, ο «βασιλιάς» του είδους που κάθε χρόνο μεταναστεύει χιλιόμετρα μακριά). Μια κατάθεση ψυχής για την ανθρώπινη αντίσταση σε καιρούς τρομερής δυσκολίας, κόντρα στα σύνορα που μας χωρίζουν και στο διαγενεακό τραύμα της μετανάστευσης.