Άγγελος Αμπάζογλου

Δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες που μένουν στη μνήμη του κοινού χάρις στην πρώτη τους ταινία, εξαντλώντας σ’ αυτήν όλη τους τη δημιουργικότητα και την πρωτοτυπία. Ο Άγγελος Αμπάζογλου σίγουρα δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία δημιουργών. Με την προσέγγισή του να ποικίλει, ανάλογα με το θέμα που παρουσιάζει, πειραματίζεται και εξελίσσει την κινηματογραφική του γλώσσα από ντοκιμαντέρ σε ντοκιμαντέρ. Έτσι, άλλοτε καταφεύγει σε αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις, άλλοτε καταλύει τα όρια μυθοπλασίας-πραγματικότητας, άλλοτε στηρίζεται στο cinema verite. Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής αναζήτηση του τρόπου με τον οποίο θα παρουσιάσει τα γεγονότα, τους χαρακτήρες, τις ιστορίες τους... Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το ότι με τη δουλειά του καταφέρνει να προσελκύει το διεθνές ενδιαφέρον – με αποκορύφωμα τη τελευταία του ταινία, Τα γλυκά όνειρα του Μουσταφά, η οποία επιλέχθηκε φέτος από το Φεστιβάλ Βερολίνου.
Έλληνας της διασποράς, ο Αμπάζογλου καταπιάνεται με μια μεγάλη γκάμα θεμάτων που, αν και εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό μια ελληνική προβληματική, καταφέρνουν να την ξεπερνούν και να απευθύνονται σ’ ένα διεθνές κοινό. Η μεσογειακή κουλτούρα της μαγειρικής και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα από την προετοιμασία της τροφής (Ελαιόλαδο, λίγο νερό, μια ξεφλουδισμένη ντομάτα...), η συνύπαρξη ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και να ζήσουν αλλού (Τα δύο αύριο), η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Βασίλη Ζαχάρωφ (Βασίλης Ζαχάρωφ, ο μυστηριώδης Έλληνας της Ευρώπης), η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα μέσα από τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Πέτρου Μάρκαρη (Έγκλημα στην Αρχαία Αγορά), η επιρροή των αμερικανικών αξιών στην ελληνική κοινωνία μέσα από το Σχέδιο Μάρσαλ (Καλημέρα, κύριε Μάρσαλ), ή η σχέση δασκάλου-μαθητή και το κυνήγι του ονείρου και της επιτυχίας (Τα γλυκά όνειρα του Μουσταφά), είναι κάποια από τα θέματα που τον έχουν απασχολήσει.
Η ευαισθησία της ματιάς του, ο σεβασμός στους χαρακτήρες του, ο χώρος που τους παρέχει έτσι ώστε να εκφραστούν, δεν εξυπηρετούν μόνο την προσπάθειά του να ανιχνεύσει το πολιτισμικό τους σύμπαν, αλλά τον βοηθούν επίσης να αγγίξει ζητήματα που βρίσκονται πίσω από την επιφάνεια της ιστορίας που μας παρουσιάζει, προσδίδοντας στα ντοκιμαντέρ του πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Επίτευγμα διόλου ευκαταφρόνητο.