Γυναίκα χωρίς κεφάλι

La mujer sin cabeza

Από την πρώτη κιόλας σεκάνς της ταινίας που ολοκληρώνει την «Τριλογία της Σάλτα» της Λουκρέσια Μαρτέλ –μια τριλογία αφιερωμένη στην πόλη της Αργεντινής όπου μεγάλωσε η σκηνοθέτρια και αφοσιωμένη στην αμείλικτη κριτική στη μεγαλοαστική τάξη για τον ρόλο της στην παραγραφή των εγκλημάτων του παρελθόντος– γινόμαστε μάρτυρες ενός φρικτού hit-and-run, αλλά ξέρουμε ποιος το έχει διαπράξει: Οδηγός είναι μια λευκή, ξανθιά, καταφανώς πλούσια γυναίκα, σωσίας, θαρρείς, της θεατρικής ηθοποιού Μιρτλ Γκόρντον (της Τζένα Ρόουλαντς στη Νύχτα πρεμιέρας), η οποία κατατρύχεται επίσης από την ανάμνηση μιας θαυμάστριας που πάτησε ο σοφέρ της μετά από μια επιτυχημένη παράσταση. Ποιο είναι όμως εδώ το θύμα της εγκατάλειψης; Ένα σκυλάκι ή ένα παιδάκι από την κοινότητα των αυτοχθόνων; Καθώς η ηρωίδα χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του κύκλου της να την παρηγορήσει για την έκταση της καταστροφής, το ιδιοφυές καδράρισμα και το ελλειπτικό μοντάζ υπογραμμίζουν πως, όταν υπάρχει η βεβαιότητα ότι η βροχή θα σβήσει τα ίχνη των θυτών και η αναμέτρηση με τα φαντάσματα της αποικιοκρατίας θα καταλήξει σε μια στημένη περφόρμανς, η λευκή ενοχή δεν είναι παρά μια εκδοχή του λευκού προνομίου.

Πρόγραμμα Προβολών

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες προβολές σε φυσικές αίθουσες.

Σκηνοθεσία: Λουκρέσια Μαρτέλ

Σενάριο: Lucrecia Martel

Διεύθυνση φωτογραφίας: Bárbara Álvarez

Μοντάζ: Miguel Schverdfinger

Ήχος: Guido Berenblum

Μουσική: Roberta Ainstein

Ηθοποιοί: María Onetto, Claudia Cantero, Inés Efron, César Bordón, Daniel Genoud, Guillermo Arengo

Παραγωγή: Aquafilms, Slotmachine, El Deseo, Teodora Films, R&C Produzioni

Παραγωγοί: Pedro και Agustín Almodóvar, Esther García, Verónica Cura, Enrique Piñeyro, Lucrecia Martel, Marianne Slot, Vieri Razzini, Cesare Petrillo, Tilde Corsi

Κοστούμια: Julio Suárez

Σχεδιασμός παραγωγής: María Eugenia Sueiro

Executive producer: Verónica Cura

Φορμάτ: ProRes

Χρώμα: Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής: Αργεντινή, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία

Έτος Παραγωγής: 2008

Διάρκεια: 89'

Επικοινωνία: Rei Cine

Βραβεία/Διακρίσεις: Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Βραβείο Σκηνοθεσίας, Βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου – Βραβεία Αργεντινής Ακαδημίας Κινηματογραφιών Τεχνών και Επιστημών 2008, Βραβείο FIPRESCI – Rio de Janeiro IFF 2008, Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας – Βραβεία Ένωσης Αργεντινών Κριτικών Κινηματογράφου 2009, Βραβείο Κριτικών – Lima Latin American FF 2008, Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας – Βραβεία ACE 2010

Λουκρέσια Μαρτέλ

Η Λουκρέσια Μαρτέλ (1966) είναι Αργεντινή σκηνοθέτρια, σεναριογράφος και παραγωγός που συχνά εντάσσεται στο κίνημα του Νέου Αργεντίνικου Κινηματογράφου, μαζί με τους σκηνοθέτες Πάμπλο Τραπέρο, Μαρτίν Ρέιτμαν και Λισάντρο Αλόνσο. Γεννήθηκε στη Σάλτα της βόρειας Αργεντινής και ζει στο Μπουένος Άιρες. Το 1988 γράφτηκε στην Escuela Nacional de Experimentación y Realización Cinematográfica, αλλά διέκοψε τις σπουδές της λόγω έλλειψης χρημάτων. Ως επί το πλείστον αυτοδίδακτη, η Μαρτέλ ξεκίνησε την καριέρα της σκηνοθετώντας ταινίες μικρού μήκους κατά την περίοδο 1988-1995, εκ των οποίων η ταινία Rey muerto (1995) απέσπασε μια σειρά από βραβεία στο πλαίσιο διεθνών κινηματογραφικών φεστιβάλ. Η Μαρτέλ έγινε ευρέως γνωστή για τις τρεις μεγάλου μήκους ταινίες της, La ciénaga (2001), La niña santa (2004) και La mujer sin cabeza (2008), οι οποίες γυρίστηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Σάλτα. Αυτή η τριλογία ταινιών αναδεικνύει τη μοναδική κινηματογραφική φωνή της Μαρτέλ και την αξιοσημείωτη προσέγγισή της όσον αφορά την αφήγηση, την αίσθηση του τόπου, τις υποκειμενικές συναντήσεις και την οικουμενικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Το δράμα εποχής Zama (2017), η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αντόνιο ντι Μπενεντέτο του 1956, έκανε πρεμιέρα στη Βενετία και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το 2006 η Μαρτέλ ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής ταινιών μεγάλου μήκους του Φεστιβάλ των Καννών. Έχει κερδίσει βραβεία για τις ταινίες της σε πολλά μεγάλα φεστιβάλ, όπως για παράδειγμα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάντανς το 1999, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2001 και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2008.