Σπίτι, όχι σπιτικό

Μια συγκλονιστική ταινία για την ορατότητα της οικογενειακής βίας, με τη σκηνοθέτρια να ψάχνει για σχετικά αποδεικτικά στοιχεία όσο παίρνει συνέντευξη από τη γιαγιά της με θέμα τις παλιές οικογενειακές καταγραφές σε φιλμ super8 από τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60. Δείχνουν μια οικογένεια κατά την εποχή του γερμανικού οικονομικού «θαύματος»: ένα ακριβό σπίτι με κήπο σε μια κωμόπολη της Γερμανίας, διακοπές στη Βόρεια Θάλασσα και κυριακάτικα ταξίδια στην Εθνική Έκθεση Κήπου. Αυτές αποτελούν εικόνες βαθιά ριζωμένες στη συλλογική μνήμη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Πρόκειται για την προσδοκία της κοινωνίας που καταγράφεται σε φιλμ – καταγράφει κανείς αυτό που επιθυμεί να δει. Ωστόσο, πίσω από το προσωπείο αναδύονται αναμνήσεις, απομεινάρια μιας περασμένης εποχής, η οποία ακόμα παραμένει διαχρονική. Η ταινία κάνει λόγο για τη διαφορά ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι. Μετά από πιο προσεκτική εξέταση του υλικού, οι αμφιβολίες που ξυπνούν στον θεατή καθιστούν τα αόρατα, ορατά. Μέσα από την αφήγηση της Ρόουζ, η εικόνα της μεταπολεμικής οικογενειακής ευτυχίας στη Δυτική Γερμανία αποσυναρμολογείται κομμάτι κομμάτι.