Ισορροπώντας ανάμεσα στην καλλιτεχνική έρευνα και στην τεκμηρίωση, και πειραματιζόμενη με τις μεθόδους της οπτικής ανθρωπολογίας με σκοπό να τις υπερβεί, η Κολομβιανή σκηνοθέτις γυρίζει τις δικές της εθνογραφικές μυθοπλασίες. Έτσι, τονίζει τη σημασία του ανοίκειου, λοξού βλέμματος, από τις λογής περιφέρειες – και όχι μόνο από την ενδοχώρα της Λατινικής Αμερικής και του Παγκόσμιου Νότου. Μέσα από το έργο της, που παρουσιάζεται στο σύνολό του στη Θεσσαλονίκη, μας προσκαλεί όχι να παρατηρήσουμε, αλλά να συναισθανθούμε διαφορετικές υποκειμενικότητες.
