Με αντιπολεμικό μήνυμα η συνέντευξη Τύπου της Κυριακής Μάλαμα και του Γιώργου Κεραμιδιώτη
Στην πρώτη συνέντευξη Tύπου που δόθηκε στο Ολύμπιον την Κυριακή 2 Μαρτίου το λόγο είχαν δύο Έλληνες δημιουργοί, η Κυριακή Μάλαμα και ο Γιώργος Κεραμιδιώτης, οι οποίοι με τις ταινίες τους συμμετέχουν στο Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – Εικόνες του 21ου Αιώνα. Πέρα από τις ταινίες τους, είχαν αμφότεροι την ευκαιρία να εκφράσουν τις αντιπολεμικές τους απόψεις.
Η Κυριακή Μάλαμα για την ταινία της «Αλβανικό Μελόδραμα» -στην οποία πρωταγωνιστεί η Εντίτ Μιχάλι, η πλέον καταξιωμένη και λαμπερή ντίβα του Αλβανικού Λυρικού Θεάτρου- δήλωσε: «Δεν πρόκειται μόνο για την προσωπική ιστορία μιας τραγουδίστριας της όπερας, αλλά για την ιστορία της ίδιας της Αλβανίας. Στόχος μου ήταν να παρουσιαστεί αυτή η χώρα μέσα από ένα άλλο πρόσωπο και όχι μόνον μέσα από τη φτώχεια και την αθλιότητα, έννοιες με τις οποίες έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε στους Αλβανούς μετανάστες. Η Αλβανία παράγει πολιτισμό, έχει τους καλλιτέχνες της και, φυσικά, και το ανάλογο κοινό που παρακολουθεί τις διάφορες εκδηλώσεις. Δεν μας τροφοδοτεί μονάχα με μετανάστες. Η όπερα είναι μια μορφή τέχνης που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ιστορία της χώρας και τις εξωτερικές της σχέσεις. Χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στο παρελθόν για να προπαγανδίσει την κυβέρνηση του Χότζα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δινόταν η ανάλογη βαρύτητα στην ποιότητα των έργων που παρουσιάζονταν. Οι θεατές του θεάματος δεν ήταν μόνο η ελίτ της εποχής αλλά και ο λαός».
Ο Γιώργος Κεραμιδιώτης μιλώντας για την ταινία του «Φύλακες νεκρο(ων)ταφείου» στην οποία η κάμερα καταγράφει μια ημέρα δύο φυλάκων νεκροταφείου, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Η ταινία αποτελεί μέρος μιας σειράς έξι ταινιών με γενικό τίτλο «Ξένος στην πόλη». Κάθε μια από αυτές έχει ένα διαφορετικό θέμα από την περιφέρεια της πόλης (άνεργοι, μετανάστες κλπ).
»Εδώ εξετάζεται η σχέση μας με το θάνατο και η θέση του νεκρού μέσα σε ένα σύστημα εξουσίας που καθορίζει κατά κάποιο την ταυτότητα του πολίτη. Παρακολουθώντας την πορεία από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα διαπιστώνουμε μια διχοτόμηση ανάμεσα στον ανώνυμο και τον ηρωικό θάνατο. Αυτό βέβαια καθορίζει ένα γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο η γυναίκα για παράδειγμα έπρεπε να γεννά αλλά και να θάβει τους ήρωες στην αρχαιότητα.
»Στην αγροτική Ελλάδα έχουμε τον ανώνυμο θάνατο αλλά ίσως για πρώτη φορά όπως αναφέρει και ο Παπαγιώργης στο κείμενο του, που χρησιμοποιώ και στην ταινία, μπορεί κάποιος να μιλήσει με τον Κάτω Κόσμο. Σήμερα η σχέση με τον θάνατο έχει αλλάξει εντελώς. Η ταινία μου στοχάζεται πάνω στον κινηματογράφο. Προσπάθησα να είναι πιο κινηματογραφικό το έργο μου, να μην είναι απλώς παρουσίαση εν είδη συνέντευξης».
Σε ερώτηση σχετικά με το εάν μπορεί κανείς να βρει αισιοδοξία μέσα από το θάνατο, ο σκηνοθέτης απάντησε ότι «ο θάνατος είναι μπροστά μας και πρέπει να τον ξεπεράσουμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε».
Οι δύο Έλληνες σκηνοθέτες εξέφρασαν την άποψη τους και για τον επικείμενο πόλεμο μεταξύ Αμερικής και Ιράκ. Καταδίκασαν και οι δύο τους την πρόθεση αμφότερων των πλευρών, ενώ η Κυριακή Μάλαμα τόνισε ότι «αυτό θα αποτελούσε την απαρχή της μελλοντικής καταστροφής της ανθρωπότητας».
Ο Γιώργος Κεραμιδιώτης έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι «ο πόλεμος εκ μέρους της Αμερικής παρουσιάζεται σαν μια ηρωική πράξη, ενώ θα αφήσει πίσω του συντρίμμια και ένα πλήθος ανώνυμων νεκρών», συνδέοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τον πόλεμο με το θέμα της ταινίας του. Σε ό,τι αφορά το πρωτοεμφανιζόμενο διαγωνιστικό τμήμα ο Γ. Κεραμιδιώτης εκφράστηκε θετικά λέγοντας ότι «είναι σημαντικό να τίθενται κριτήρια σε κάποιο βαθμό γιατί έτσι προσκαλούνται οι σκηνοθέτες να το έχουν υπόψη τους και να δουν τα πράγματα πιο δημιουργικά».
