Το Λιβάδι που δακρύζει του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Ωρες προβολών: 18.00 – 21.30
Μια ελεγεία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα
Διάρκεια: 170’ Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος Σενάριο: Θ. Αγγελόπουλος σε συνεργασία με τους: Τonino Guerra, Πέτρο Μάρκαρη, Giorgio Silvagni Φωτογραφία: Ανδρέας Σινάνος Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας, Κώστας Δημητριάδης Κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου Μοντάζ: Γιώργος Τριανταφύλλου Ήχος: Μαρίνος Αθανασόπουλος Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νίκος Πουρσανίδης, Γιώργος Αρμένης, Βασίλης Κολοβός, Εύα Κοταμανίδου, Τούλα Σταθοπούλου, Μιχάλης Γιαννάτος, Θάλεια Αργυρίου, Γρηγόρης Ευαγγελάτος.
«Το λιβάδι που δακρύζει» είναι η δωδέκατη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του «σκηνοθέτη της Ιστορίας», όπως εύστοχα έχουν χαρακτηρίσει -μετά τον θρίαμβο του «Θιάσου» στις Κάνες, το 1975 - τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Είναι η πρώτη ταινία μιας τριλογίας – εποποιίας, με ηρωίδα μια γυναίκα που σαν παιδί, έφηβη, σύζυγος, μητέρα, μοναχική γυναίκα θα γνωρίσει την προσφυγιά, τον θάνατο, την εξορία, αλλά και τον έρωτα, το τραγικό πάθος. Το όνομά της, είναι ένα όνομα σύμβολο: Ελένη.
Είναι όπως εξηγεί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος «η Ελένη του μύθου, η Ελένη όλων των μύθων που διεκδικείται... αλλά και διεκδικεί το απόλυτο της αγάπης». «Το λιβάδι που δακρύζει» γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, στη λίμνη της Κερκίνης, όπου στήθηκε ένα ολόκληρο χωριό, και στη Θεσσαλονίκη, όπου χτίστηκε ένας προσφυγικός συνοικισμός. Η ταινία έχει προϋπολογισμό 1,9 δις. Χρονολογικά εξελίσσεται μεταξύ του 1919 και του 1949 παρακολουθώντας τη μοίρα των προσφύγων, όπως αυτή καταγράφεται στη ζωή των ανθρώπων που «βίωσαν σαν ήρωες αρχαίας τραγωδίας, τα οδυνηρά γεγονότα του ελληνισμού και της ιστορίας του 20ου αιώνα»
Η πρώτη ταινία της τριλογίας αρχίζει με την άφιξη των Ελλήνων προσφύγων από την Οδησσό το 1919. Μια ομάδα εξαθλιωμένων ανθρώπων με λίγα υπάρχοντα φτάνει από τη θάλασσα στο δέλτα του ποταμού και εγκαθίσταται στη γη που τους υποσχέθηκαν. Εδώ ξεκινάει η ιστορία αγάπης ανάμεσα στον Αλέξη και την Ελένη, δυο μικρά παιδιά που μεγαλώνουν στην όχθη του ποταμού. Μια αγάπη που προσκρούει αρχικά στη θέληση του πατέρα του μικρού που βλέπει στην Ελένη μια μέλλουσα σύζυγο, ενώ στη συνέχεια θα χρειαστεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που θα παρεμβάλλονται από τα ιστορικά γεγονότα και τις οικονομικοκοινωνικές διαστάσεις που σημαδεύουν τη ζωή τους. Οι δυο περιοδεύουν την Ελλάδα προσπαθώντας ενάντια στη μοίρα, αφού έφυγαν καταραμένοι από το χωριό, να κάνουν τούτη την αγάπη να ζήσει πάνω από τα γεγονότα. Η μοίρα όμως είναι αναπόφευκτη. Ο Αλέξης θα φύγει μετανάστης στην Αμερική, τη χώρα που υπόσχεται ένα μέλλον για όλους τους ανθρώπους, τη γη της επαγγελίας. Η Ελένη πίσω, συλλαμβάνεται για απόκρυψη αντικαθεστωτικού.
Πάλι όμως η Ιστορία παρεμβάλλεται. Ο πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Τα παιδιά τους σκοτώνονται συμμετέχοντας σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο Αλέξης πεθαίνει στην Οκινάουα, όπου πολέμησε με τον αμερικανικό στρατό. Η Ελένη, ακολουθώντας τη μοίρα των ηρώων του Θηβαϊκού κύκλου, θα θάψει τα αλληλοσκοτωμένα παιδιά της και, σε μια στιγμή πληρωμής του τιμήματος της θέλησης να ακολουθήσει την καρδιά της, εγκαταλείπει τη χώρα, περνάει τα σύνορα και χάνεται, με ένα πλήθος άλλων ανθρώπων, στο πουθενά και στο κρύο του βορρά και του σοσιαλιστικού ονείρου. Σαν μια άλλη Αντιγόνη γεννήθηκε για να αγαπάει και όχι για να μισεί.
