Υπάρχει μια θεωρία ότι γεννιόμαστε με ελαφρώς ελλιπή ποσότητα αλκοόλ στο αίμα μας και ότι η μέθη σε καθημερινή βάση -σε συνετά επίπεδα τουλάχιστον- θα άνοιγε το μυαλό μας, θα μείωνε τα προβλήματά μας και θα αύξανε τη δημιουργικότητά μας. Όταν η θεωρία αυτή εξάψει την περιέργεια τεσσάρων φίλων, όλοι τους μεσήλικοι και βαριεστημένοι καθηγητές γυμνασίου, εκείνοι αποφασίζουν να ξεκινήσουν ένα πείραμα που απαιτεί να διατηρούν μια ελαφρά κατάσταση μέθης καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Αν ο Τσώρτσιλ κέρδισε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όντας μονίμως μεθυσμένος, ποιος ξέρει τι μπορούν να καταφέρουν μερικές γουλιές για τους ίδιους και τους μαθητές τους;
Αρχικά τα αποτελέσματα είναι θετικά: τα μαθήματά τους βελτιώνονται, οι γύρω τους ανταποκρίνονται ζεστά στην ανανεωμένη τους συμπεριφορά και οι ίδιοι νιώθουν πιο ζωντανοί, πιο γεμάτοι. Όμως, καθώς η κατανάλωση συνεχίζεται, μερικοί συνεχίζουν να ευδοκιμούν και μερικοί εκτρέπονται. Σιγά-σιγά, γίνεται σαφές ότι ενώ το αλκοόλ μπορεί να τροφοδότησε μερικές σπουδαίες εξελίξεις της παγκόσμιας ιστορίας, ορισμένες γενναίες πράξεις έχουν και τις συνέπειες τους...
Οκτώ χρόνια από την τελευταία τους συνεργασία στο «Κυνήγι», ο Τόμας Βίντερμπεργκ και ο Μαντς Μίκελσεν συναντιούνται και πάλι, αυτή τη φορά σε μια ιστορία που τολμάει να αναρωτηθεί: μήπως είμαστε πολύ νηφάλιοι για να αντιμετωπίσουμε τα όσα φέρνει η ζωή; Την πρωταγωνιστική τετράδα συμπληρώνουν ιδανικά οι Τόμας Μπο Λάρσεν, Μάγκνους Μίλανγκ και Λας Ράντε, τρεις από τους καλύτερους εν ενεργεία δανούς ηθοποιούς και παλιοί γνώριμοι του Βίντερμπεργκ, όπως άλλωστε και ο συν-σεναριογράφος Τομπίας Λίντχολμ.
