Αφηγείται τις ιστορίες των γυναικών ηθοποιών που έχουν την τόλμη να ασχοληθούν με το θέατρο και αντιμετωπίζουν σκληρή κριτική, κοινωνική αποδοκιμασία, ακόμα και απειλές για τη ζωή τους και την οικογένειά τους.
Η ταινία είναι μια καταγραφή όσων συναντά και που δυστυχώς η φαντασία ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα. Μια σκληρή καταγραφή, ειδικά όταν γνωρίζεις ότι αυτό που αποτυπώνεται στη μεγάλη οθόνη είναι εικόνες της αληθινής ζωής, χωρίς μυθοπλασία και σενάριο.
«Έχοντας πάει στο Αφγανιστάν το 2007 και κάνοντας γυρίσματα στην περιοχή για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ «Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας» απέκτησα μια οικειότητα με την περιοχή και σίγουρα αρκετούς φίλους. Έτσι, όταν ήρθε στα χέρια μου μια φωτογραφία από παράσταση αφγανικού θιάσου ξαφνιάστηκα πολύ και θέλησα να μάθω περισσότερα. Πρώτη φορά έβλεπα γυναίκα Αφγανή ακάλυπτη και μάλιστα να παίζει Μολιέρο στο Αφγανιστάν! Άρχισα την έρευνα.
Με την βοήθεια φίλων στο Αφγανιστάν ήρθα σε επαφή με διάφορους καλλιτέχνες καθώς και με τον επικεφαλής του Θεατρικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ, ο οποίος με προσκάλεσε να διδάξω αρχαίο Ελληνικό Θέατρο στους φοιτητές του. Μετά από 30 χρόνια πολέμου και την πτώση του καθεστώτος των Ταλιμπάν, οι οποίοι είχαν απαγορέψει σχεδόν όλες τις τέχνες, το θέατρο στο Αφγανιστάν ξαναγεννιέται. Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα ότι στη χώρα υπάρχουν δραστήριες θεατρικές ομάδες και ότι διοργανώνεται ένα Φεστιβάλ Θεάτρου στην Καμπούλ, που έδωσε μάλιστα το πρώτο βραβείο σε μια νεαρή ηθοποιό! Ήθελα να γνωρίσω αυτή την ηθοποιό και άλλους Αφγανούς καλλιτέχνες και να ανακαλύψω περισσότερα για το αφγανικό θέατρο. Γι’ αυτό και αποδέχθηκα με χαρά την πρόσκληση να διοργανώσω σεμινάρια πάνω στην Αντιγόνη του Σοφοκλή στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ. Κάπως έτσι, λοιπόν, τον Σεπτέμβριο του 2012 επισκέφθηκα την Καμπούλ. Παράλληλα με τα σεμινάρια αποφάσισα να κινηματογραφήσω τις ζωές Αφγανών ηθοποιών και να δημιουργήσω το ντοκιμαντέρ “Παίζοντας με τη Φωτιά“. Φθάνοντας στην Καμπούλ ανακάλυψα ότι η κατάσταση για τους καλλιτέχνες δεν ήταν όπως την φανταζόμουν. Το Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Καμπούλ έχει 200 αγόρια και μόνο 8 κορίτσια. Τα περισσότερα κορίτσια μάλιστα απλώς παρακολουθούσαν δεν ήθελαν να παίξουν μπροστά σε αντρικό κοινό. Η νεαρή ηθοποιός που ήθελα να συναντήσω εξαφανίστηκε και κανένας δεν ήξερε που βρίσκεται. Μια 22χρονη ηθοποιός δολοφονήθηκε στην Καμπούλ απλά γιατί έπαιζε στο θέατρο και το έδειξε η εκεί τηλεόραση στις ειδήσεις.»
Αννέτα Παπαθανασίου
Η ταινία έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ (Αυστραλία, Ινδία, Βραζιλία, Αμερική, κλπ.) και έχει διακριθεί:
- Doc On Air βραβείο από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ντοκιμαντέρ EDN και την ΕΡΤ για την καλύτερη παρουσίαση της ιδέας στο 15ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο London Greek Film Festival 2014:Odysseus Awards
- HONORABLE MENTION AWARD 2014 στο International film awards Berlin (ifab)
- 1ο βραβείο ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας, 2014
- Τιμητική διάκριση στο φεστιβάλ Ελληνικού ντοκιμαντέρ Χαλκίδας, 2014
- Βραβείο Special Jury Award στο διεθνές φεστιβάλ “Gold Panda” Awards, στην Κίνα
- Προτεινόμενη για το βραβείο President of NHK Prize (Japan Prize) 2014 στην Ιαπωνία
