Με τα Μάτια Ανοιχτά: Αφιέρωμα στο ελληνικό ντοκιμαντέρ
Το αφιέρωμα στο ελληνικό ντοκιμαντέρ «Με τα μάτια ανοιχτά» επιστρέφει για έκτη συνεχή χρονιά, αυτή τη φορά διαδικτυακά, από την Ένωση Ελληνικού Ντοκιμαντέρ σε συνδιοργάνωση με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Από τις 17 έως τις 20 Δεκεμβρίου 2020 το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει στις οθόνες του 14 από τις σημαντικότερες ταινίες τεκμηρίωσης της χρονιάς που πέρασε και να συνομιλήσει με τους δημιουργούς τους.
Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες δωρεάν για 300 θεάσεις ανά ταινία για τέσσερις μέρες από τις 9:00 το πρωί της Πέμπτης 17 Δεκεμβρίου 2020 έως τις 9:00 το πρωί της Δευτέρας 21 Δεκεμβρίου 2020 στο http//www.hellasdoc.gr.
Την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου από τις 19.00 – 21.00, θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακή συζήτηση με τους δημιουργούς των ταινιών του αφιερώματος. Το κοινό θα μπορεί να συμμετάσχει μέσω του link:
https://us02web.zoom.us/j/82768633241?pwd=SVVhSnFIbkZkUXo1K1FwL3RUNldldz09
Φέτος, μεγάλη ήταν η συμμετοχή μικρού μήκους ταινιών νέων δημιουργών, που δυσκολεύονται να βρουν τον δρόμο τους στις αίθουσες, ιδιαίτερα στις παρούσες συνθήκες.
Δίνουμε διαδικτυακό ραντεβού από την Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου για τους φίλους του ελληνικού ντοκιμαντέρ.
Οι ταινίες του αφιερώματος
9 συν 1 Μοναξιές του Πατέρα
Καλλιόπη Κατσιδονιώτη, 20΄
Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην καθημερινή ζωή του πατέρα της σκηνοθέτιδος, ενός ηλικιωμένου άντρα 85 ετών. Η ταινία προσεγγίζει τη δυσκολία της τρίτης ηλικίας, τη μοναξιά, τον φόβο του θανάτου και το πένθος, καθώς ο πρωταγωνιστής βιώνει την απώλεια της συντρόφου του μετά από 57 χρόνια κοινής πορείας. Η ταινία καταγράφει τα συναισθήματα που κυριαρχούν, αλλά και τις ενέργειες με τις οποίες ο ηλικιωμένος «πρωταγωνιστής» αντιδρά σε αυτά προσπαθώντας να υπερβεί τη μοναξιά του.
Down time
Στέλιος Ευσταθόπουλος, 76΄
Στην Αθήνα ζουν πέντε νέοι που τους ενώνει μια κοινή επιθυμία: να βρουν διέξοδο από την πραγματικότητα μέσα σε ένα φανταστικό κόσμο που οι ίδιοι δημιουργούν. Το φανταστικό είναι η προβολή του πραγματικού σε μια λογική σκέψη; Υπάρχει φανταστικό ή είναι μια έννοια που περιγράφει με διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα; Ερωτήματα που προσπαθούν να απαντηθούν μέσα από την διπλή ζωή τους. Η συνάντηση σε ένα κοινό και για τους 5 νέους, φανταστικό χρόνο και τόπο, τους φέρνει αντιμέτωπους με «πραγματικά» προβλήματα που προσπαθούν να ξεπεράσουν για να μη «πεθάνουν για δεύτερη φορά», όπως λέει η Άρτεμις.
Ρίτα
Γιώργος Δανόπουλος, 21΄
Η Ρίτα, μία κυρία των οίκων ανοχής της παλιάς Αθήνας, περιγράφει γεγονότα της ζωής της και πλευρές του χαρακτήρα της που κάθε άλλο παρά ιερόδουλη θυμίζουν. Όλα αυτά, έγιναν εφόδια για να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις πολύ δύσκολες. Ο σκηνοθέτης μάς παίρνει από το χέρι για να μας δείξει τον αιχμηρό κόσμο των οίκων ανοχής της Αθήνας.
Σκιές Ονείρων
Δημήτρης Γεράρδης, 80΄
Πώς αντιλαμβάνεται το χρόνο ο Seppo Leinonen, τρέχοντας στο Σπάρταθλον για 35 ώρες; Ο επί 29 χρόνια φαροφύλακας Κουλουλίας Πρόδρομος, στο ακρωτήρι Πάπας στην Ικαρία; Ο Γιώργος Μιχαΐλοβιτς, φύλακας του συμμαχικού νεκροταφείου για όλη του τη ζωή; Η χορεύτρια Στέλλα Ζάννου; Μια ταινία όπου οι ήρωες της πολεμούν τον χρόνο ή συμπορεύονται μαζί του, καταφέρνοντας τελικά μετά από χρόνια, να βρουν έναν τρόπο να ζουν με τα όρια που ο ίδιος επιβάλλει. Η εμπειρία τους είναι αυτή που θα μας δείξει πως μπορούμε και εμείς να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τον χρόνο, αλλά και την ίδια μας τη ζωή. Η ταινία γυρίστηκε σε Ικαρία, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Σπάρτη, Φινλανδία. Χρειάστηκε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Αγία Νοσταλγία
Ξενοφών Αγγελόπουλος, 40΄
Ένα ταξίδι στο χώρο, τον χρόνο, τη μνήμη και τη νοσταλγία μιας νεαρής Ελληνίδας μετανάστριας στην Αμερική τη δεκαετία του ’80, μέσα από τα ίδια της τα λόγια. ‘Όχημα η αλληλογραφία της με τους γονείς της, όπως βρέθηκε πεταμένη σ’ έναν κάδο με σκουπίδια, κάπου στους παράδρομους του Πειραιά, τον Αύγουστο του 2018.
Αναζητώντας τον Ορφέα
Τζέλη Χατζηδημητρίου, 48΄
Το ντοκιμαντέρ αναζητά, με τρόπο ποιητικό, τα ίχνη του αρχαίου μυθικού μουσικού στη Λέσβο, καθώς ο μύθος λέει πως το κεφάλι του και η λύρα του, ξεβράστηκαν από τη θάλασσα στις ακτές του νησιού. Περιδιαβαίνοντας την περιοχή που έχει συνδεθεί με τον μύθο, συναντάμε τυχαία απλούς ανθρώπους και τους ρωτάμε τι ξέρουν για το θέμα αυτό. Οι απαντήσεις τους είναι αποστομωτικές: Ο καθένας τους, τροποποιώντας τον μύθο κατά την κρίση και την εμπειρία του, προσθέτει ακόμα ένα παραμύθι στα πολλά που λέγονται για τον Ορφέα. Ανάμεσά τους τη γνωστή και πολυβραβευμένη Κινέζα λυρική ποιήτρια Lanlan.
Κλεονίκη
Άννα Αντωνοπούλου, 28΄
Η υπεραιωνόβια Κλεονίκη ζει στα βουνά της Ευρυτανίας, τραγουδώντας και λέγοντας ιστορίες από τα παλιά. Μαζί της κατοικούν ο Κώστας και ο Γιώργος, δύο από τα οκτώ παιδιά της. Όλοι περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος, όπου το μικρό χωριό ξαναζωντανεύει.
Ο δικός μου προσωπικός Λίβανος
Θοδωρής Παναγόπουλος, 15΄
Ο δικός μου προσωπικός Λίβανος είναι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που ακολουθεί έναν νεαρό Έλληνα σκηνοθέτη και την προσπάθειά του να συνδεθεί με την απόμακρη καταγωγή του από τον Λίβανο μέσω των μυστικών ιστοριών της μητέρας του από τον πόλεμο. Η ταινία εξερευνά την συναισθηματική ένταση μεταξύ εθνικής και προσωπικής ταυτότητας μέσα από μια συζήτηση σε αμάξι, δύο καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις στην Αθήνα, ένα βιβλίο για την Βυρηττό και τρεις γλώσσες.
Ο νέος δρόμος του πλαστικού
Άγγελος Τσαούσης, Μυρτώ Παπαδοπούλου, 66΄
Ο Νταβλάτ είναι ένας Τατζίκος έμπορος, πατέρας τριών παιδιών, ο οποίος μετά το άνοιγμα των συνόρων μεταξύ της Κίνας και του Τατζικιστάν και της ανακατασκευής του Δρόμου του Μεταξιού, έχει καταφέρει να «χτίσει» τη ζωή του από την αγορά και το εμπόριο κινεζικών προϊόντων. Ως παιδί του πρώτου φορτηγατζή και εμπόρου της περιοχής έχει καταφέρει να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο τόσο της προσωπικής του ζωής, αλλά και των συγγενών του.
Όταν φυσάει Νοτιάς
Καλλιόπη Λεγάκη, 80΄
Η καταγραφή της διαδρομής της ομάδας των θεραπευτών – σε τακτά χρονικά διαστήματα – από την πρωτεύουσα σε τόπους δύσβατους, μακριά απ’ τα αστικά κέντρα, η συνάντηση με τους ανθρώπους που βιώνουν καθημερινά τον ψυχικό πόνο, οι προσπάθειες που καταβάλλουν – σε συνεργασία πάντα με την τοπική κοινότητα – για την φροντίδα και την θεραπεία τους. Μια ταινία που αφουγκράζεται προβληματισμούς, αποτυπώνει συναισθήματα, διερευνά τη θέση του ψυχικά πάσχοντος στην τοπική κοινωνία και καταγράφει τις συντονισμένες προσπάθειες κοινότητας και επιστημόνων για την ανακούφιση από την οδύνη του ψυχικού
προβλήματος.
Τα 4 επίπεδα της ύπαρξης
Ηλιάνα Δανέζη, 75΄
Το αόρατο νήμα που συνδέει μια παρέα νεαρών φίλων από το Ίλιον και τον ροκ δίσκο τους, με τον Jay Z, την Rihanna και τον Kanye West ξετυλίγεται μέσα από το μουσικό ντοκιμαντέρ Tα 4 Eπίπεδα της ύπαρξης. Ο Θανάσης, ο Χρήστος και ο Νίκος, τα εναπομείναντα μέλη του γκρουπ «Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης» δραπετεύουν για λίγο από τις υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής τους, συναντιούνται και «ροκάρουν» ξανά. Μία ταινία για την «ροκ εν ρολ δικαίωση», τα εφηβικά όνειρα που ζωντανεύουν, τη φιλία, τη νοσταλγία για τα περασμένα, την ανυπομονησία για εκείνα που έρχονται και μία υπενθύμιση: o δρόμος για τα βραβεία Grammy μερικές φορές περνάει μέσα από τα
αυτοσχέδια υπόγεια προβάδικα της Δυτικής Αττικής.
Το άλογο που είμαι
Μένιος Καραγιάννης, 84΄
Για ποια πραγματικότητα μιλάμε; Όλοι μας βιώνουμε την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο, ή φτιάχνουμε τη δική μας. Υπάρχει άραγε κάτι έξω από εμάς; Το νέο ντοκιμαντέρ του Μένιου Καραγιάννη διερευνά τη σχέση μας με το άφατο, το άλογο, το εκτός λογικής κομμάτι του εαυτού μας. Είναι μήπως η τρέλα, η ποίηση, κι ο πόνος, πύλες προς τη ζωντανή αλλά άρρητη αυτή πλευρά που όλοι φέρουμε μέσα μας; Στην ταινία εμφανίζονται διαφορετικές προσωπικότητες, που με τον τρόπο τους εκφράζουν κάτι που υπερβαίνει το άμεσα κατανοητό από τη λογική και τη σκέψη. Μοιράζονται τις εμπειρίες τους, εκμυστηρεύονται τον πόνο τους και αμφισβητούν τα δεδομένα, φωτίζοντας έτσι έναν κρυμμένο πυρήνα, αυτόν που κατά βάθος μας ενώνει. Στην ταινία συμμετέχει ο διδάκτωρ ψυχοπαθολογίας Φώτης Καγγελάρης, καθώς και η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.
Ο χειροπαλαιστής
Γιώργος Γούσης, 22΄
O Παναγιώτης είναι ένας 30χρονος πρωταθλητής στο άθλημα της χειροπάλης (brasdefer) και ιδιοκτήτης καφενείου σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Με αφορμή έναν επικείμενο αγώνα στην Αθήνα και την προπόνησή του γι’ αυτόν, η ταινία χτίζει το πορτρέτο ενός νέου άνδρα που ταλαντεύεται καθημερινά μεταξύ των ονείρων του και της πραγματικότητας της ζωής στην ελληνική επαρχία.
Χέρια σε Χλωρίνη
Ιωάννα Νεοφύτου, 27΄
Δύο γυναίκες μέσης ηλικίας, συζητούν και καθαρίζουν, δωμάτια ξενοδοχείων και γκαλερί σύγχρονης τέχνης. Οι φιγούρες τους δεν συναντιούνται ποτέ στην οθόνη, ωστόσο οι συζητήσεις τους και οι κρυφές τους σκέψεις γύρω από τις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες τις φέρνουν κοντά. Μέσα από δύο παράλληλες προβολές που καταγράφουν τη λεπτολογία της καθημερινότητας μιας καθαρίστριας, η καθαριότητα αναδεικνύεται ως εργασιακή συνθήκη. Ένα σχόλιο για την σχέση της τέχνης με την εργασία. Η ιστορία δύο γυναικών που για χρόνια έχουν τα χέρια τους βουτηγμένα
στην χλωρίνη.
