Σε μια συγκινητική εκδήλωση, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης βράβευσε τον κριτικό κινηματογράφου Νίνο Φένεκ Μικελίδη για το σύνολο της μεγάλης προσφοράς του στο σινεμά την Κυριακή 2 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον. Παράλληλα, ο κ. Μικελίδης προλόγισε την ταινία Ζωή σαν σινεμά του Σιλβέν Σομέ, η οποία προβλήθηκε στο πλαίσιο του spotlight που φιλοξενεί το 66ο ΦΚΘ στον Μαρσέλ Πανιόλ.
Αρχικά, τον λόγο πήρε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης. «Ο Μαρσέλ Πανιόλ είναι από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του ευρωπαϊκού σινεμά, ωστόσο είναι σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα. Με αφορμή την ταινία που θα δούμε, το Ζωή σαν σινεμά του Σιλβέν Σομέ, μια ταινία για τη ζωή του Μαρσέλ Πανιόλ, σκεφτήκαμε να καλέσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος λατρεύει και γνωρίζει όσο ελάχιστοι ολόκληρη την ιστορία του ευρωπαϊκού σινεμά, και κυρίως του γαλλικού σινεμά. Το έχει μελετήσει, έχει κάνει αφιερώματα, έχει γράψει άρθρα. Τον καλούμε να μας κάνει μια μικρή εισαγωγή για να θυμηθούμε ξανά τον Μαρσέλ Πανιόλ. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο σπουδαίος κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης».
«Χαίρομαι που υπάρχουν τόσοι νέοι που θέλουν να γνωρίσουν έναν σκηνοθέτη που είναι πράγματι σημαντικός. Από τη δεκαετία του ’30, όταν ο Μαρσέλ Πανιόλ βρισκόταν στην πιο ακμαία περίοδο της καριέρας του, συμπληρώνονται σχεδόν εκατό χρόνια, κι όμως ήταν σχετικά άγνωστος για μια περίοδο. Εκείνη την εποχή, μεγαλύτερη επιτυχία είχαν σημειώσει οι Ζαν Ρενουάρ, Μαρσέλ Καρνέ και Ρενέ Κλερ. Ο Μαρσέλ Πανιόλ ήταν λιγότερο αναγνωρισμένος, παρ’ όλο που έκανε ταινίες που άγγιζαν την καρδιά και τη ψυχή των Γάλλων της καθημερινότητας. Ήταν άνθρωπος που έζησε στην επαρχία, είχε γνωρίσει από κοντά αυτά τα πρόσωπα, είχε την αύρα αυτού του τρόπου ζωής. Στις ταινίες του αισθάνεσαι τη φύση, το νερό, τα φαγητά, τους ανθρώπους που μιλούν τη δική τους γλώσσα. Μάλιστα, χρησιμοποιούσε και ντόπιους ηθοποιούς πέρα από τους γνωστούς επαγγελματίες, όπως τον σταρ της εποχής, τον Ραϊμού», ανέφερε ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης.
Στη συνέχεια, ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης έσπευσε να προσθέσει: «Η τριλογία του, με τις ταινίες Marius, Fanny και César, είναι θαυμάσια. Για να ζωντανεύει ακόμη περισσότερο κάθε ταινία, επέλεγε ντόπιους ηθοποιούς που χρησιμοποιούσαν τη λαλιά της περιοχής. Ο ίδιος ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και με το θέατρο και ήξερε καλά την τέχνη των διαλόγων. Οι διάλογοι στις ταινίες του είναι μεστοί και σε φέρνουν πιο κοντά στους χαρακτήρες. Ο Πανιόλ ασχολείται με τον άνθρωπο και με τα ανθρώπινα θέματα. Ο Αντρέ Μπαζέν, που έγραφε στα Cahiers du cinéma όταν εμφανίστηκε η Nouvelle Vague, ήταν ο πρώτος που τον έφερε ξανά στην επιφάνεια. Θα έλεγα πως και οι ταινίες του Ερίκ Ρομέρ έχουν κάτι από τη ζωντάνια των ανθρώπων και της καθημερινής ζωής, με τα προβλήματα που συνεχίζουν να σε αγγίζουν ακόμα και σήμερα, όπως ακριβώς και οι ταινίες του Μαρσέλ Πανιόλ. Εύχομαι να απολαύσετε τις δύο ταινίες του αφιερώματος και ελπίζω κάποτε να προβληθούν και οι υπόλοιπες ταινίες αυτού του σπουδαίου δημιουργού, γιατί αξίζει τον κόπο να τις ξαναδούμε».
Στη συνέχεια, ο κ. Ανδρεαδάκης έδωσε τη σκυτάλη στον Ζήνο Παναγιωτίδη, διευθυντή της εταιρείας διανομής Rosebud 21. «Δεν ήρθα με την ιδιότητα του διανομέα της ταινίας, όπως ακριβώς δεν έχουν έρθει με την ιδιότητα του δημοσιογράφου οι συνάδελφοι του Νίνου. Διότι σήμερα βρισκόμαστε όλοι εδώ για να τιμήσουμε τον Νίνο, σε μια μεγάλη έκπληξη εκ μέρους του Φεστιβάλ. Μου ζήτησαν ως τον μεγαλύτερο σε ηλικία εν ενεργεία διανομέα να απονείμω τιμητική πλακέτα στον Νίνο, τον μεγαλύτερο σε ηλικία εν ενεργεία κριτικό κινηματογράφου, για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά», είπε ο Ζήνος Παναγιωτίδης, ενώ αμέσως μετά ακολούθησε εκτεταμένο και θερμό χειροκρότημα από το κοινό.
«Σας ευχαριστώ πολύ. Πολλοί από εσάς αγαπάτε τον κινηματογράφο όπως κι εγώ, και ελπίζω να λάβετε κάποτε κι εσείς μια πλακέτα γιατί στηρίζετε αυτό που αγαπάτε» ανέφερε συγκινημένος ο κ. Μικελίδης. Τον λόγο πήρε και πάλι ο κ. Παναγιωτίδης, ο οποίος μίλησε για τη διαδρομή του Νίνου Φένεκ Μικελίδη στον χώρο της κινηματογραφικής κριτικής: «Γνώριζω τον Νίνο εδώ και πενήντα χρόνια, από την εποχή της Μεταπολίτευσης. Εκείνος ήταν νεαρός κριτικός κινηματογράφου, εγώ υπεύθυνος προγράμματος και υπεύθυνος του γραφείου διανομής. Έχει μείνει ο ίδιος από τότε, καθώς διατηρεί το ίδιο πάθος και την ίδια μαχητικότητα ακόμη και τώρα. Δημιούργησε το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και έφερε μεγάλα ονόματα του σινεμά στη χώρα μας. Συνεχίζει να πηγαίνει στα φεστιβάλ, να βλέπει ταινίες, να παρακολουθεί συνεντεύξεις Τύπου», είπε ο κ. Παναγιωτίδης.
Όσο για το επάγγελμα του κριτικού, ο κ. Μικελίδης ανέφερε ότι «έχει απόλυτο νόημα να βλέπουμε ξανά μια ταινία, ύστερα από 20 ή 30 χρόνια, είτε μας άρεσε είτε όχι, ώστε να διαπιστώσουμε αν ισχύουν μέσα μας όσα είχαμε γράψει τότε. Όσο πιο συχνά επισκεπτόμαστε τις ταινίες, τόσο το καλύτερο, για να υπάρχει και μια ανανέωση. Για παράδειγμα, μου άρεσε από παλιά ο Γκοντάρ και κάποιες ταινίες του, αλλά το Με κομμένη την ανάσα δεν με συγκινούσε τόσο πολύ – εκείνη την εποχή άλλοι δημιουργοί με άγγιζαν περισσότερο, όπως ο Αντονιόνι. Όταν όμως είδα ξανά το Με κομμένη την ανάσα μετά από 20 χρόνια μού άρεσε περισσότερο. Ίσως κάποιες ταινίες που θεωρούσα κάποτε αριστουργήματα, αν τις δω τώρα θα αναθεωρήσω. Και για τις ταινίες του Μαρσέλ Πανιόλ μπορεί να ειπωθεί το ίδιο: κανείς δεν ήξερε κανείς ότι σήμερα θα αναβιώσουν και θα ξαναβλέπονται μέχρι και σήμερα. Σε μεγάλο βαθμό βοήθησαν και οι Ταινιοθήκες με τα αφιερώματά τους. Για πρώτη φορά είδα Μαρσέλ Πανιόλ στην Ταινιοθήκη του Λονδίνου και αργότερα στην γαλλική Ταινιοθήκη. Καλό είναι λοιπόν πέρα από τις νέες ταινίες να βλέπουμε και τις παλαιότερες», κατέληξε ο κ. Μικελίδης.
