Μου αρέσει εδώ

Μιλάμε και γελάμε για το γήρας, τις δυσκολίες του και την αδίστακτη επέλασή του, όμως σπάνια αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα του θανάτου και της μοναξιάς. Ούτε όμως αναλογιζόμαστε πόσο ξέγνοιαστος μπορεί να νιώσει κανείς όταν συνειδητοποιήσει ότι ο αγώνας για την επιτυχία δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό το σαρδόνιο ντοκιμαντέρ αναφέρεται σε όλα αυτά τα ζητήματα, γιορτάζοντας εντέλει τις απλές απολαύσεις της ζωής. Ο Αμερικανός ντοκιμαντερίστας Ραλφ Άρλικ, ενεργός στον χώρο του σινεμά εδώ και 50 χρόνια, καταθέτει έναν εύγλωττο κινηματογραφικό διαλογισμό με θέμα την πραγματικότητα και τις κρυμμένες ομορφιές του βίου. Ο Άρλικ αποτυπώνει τα συναισθήματά του καθώς κάνει έναν απολογισμό των περασμένων χρόνων, ενώ επισκέπτεται φίλους από το παρελθόν και το παρόν του, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Επενδύει αυτές τις σκηνές με αναστοχασμούς για τη δυσφορία που νιώθει κανείς όταν τα κόκαλα και οι σκέψεις του σκληραίνουν, καθώς η κάμερα έρχεται αντιμέτωπη (με σοβαρότητα και χιούμορ) με τα εμπόδια που υψώνονται μπροστά σε κάποιον που κοντεύει στο τέλος της διαδρομής. Μ’ ένα αίσθημα νοσταλγίας –και όχι θλίψης ή ματαίωσης–, ο Άρλικ κλείνει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουμε όλοι αργά ή γρήγορα. Άλλωστε, το νόημα του τίτλου είναι διττό: Το «εδώ», μια λέξη που τόσο αρέσει στον δημιουργό, αναφέρεται τόσο στο άμεσο περιβάλλον του στην ύπαιθρο (στα λιβάδια, στο νερό και στους γείτονες που βλέπει από το παράθυρό του) όσο και στην ίδια τη ζωή. Ένα απαραίτητο ανάγνωσμα, εν είδει companion piece, για την προχωρημένη –και τελεσίδικη– ενηλικίωση.