ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ VICTOR ERICE
Συνέντευξη τύπου έδωσε το μεσημέρι της Τετάρτης 24 Νοεμβρίου 2004, στο Κέντρο Τύπου του 45ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Ισπανός δημιουργός Victor Erice, με την ευκαιρία της αναδρομής στο έργο του κατά τη φετινή διοργάνωση. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ, Μιχάλης Δημόπουλος, χαρακτήρισε ιδιαίτερα σημαντικό και τιμητικό για το θεσμό την παρουσία του Ισπανού κινηματογραφιστή στη Θεσσαλονίκη. «Η ιδέα για το αφιέρωμα γεννήθηκε πριν δύο χρόνια, αλλά μόλις φέτος καταφέραμε να έχουμε τον Victor Erice κοντά μας», τόνισε ο κ. Δημόπουλος ο οποίος χαρακτήρισε τον σκηνοθέτη ως ένα σύγχρονο μύθο του ισπανικού και ευρωπαϊκού κινηματογράφου, παρά το γεγονός ότι έχει γυρίσει τρεις ταινίες σε διάστημα 30 χρόνων.
«Πρόκειται για τρεις σπουδαίες ταινίες που έχουν συμβάλει στην εξέλιξη, πορεία και φήμη του ισπανικού σινεμά, ταινίες που δεν είναι γνωστές εκτός των συνόρων της χώρας του», σημείωσε ο κ. Δημόπουλος. Τελευταία του σκηνοθετική δουλειά ήταν η συμμετοχή στη σπονδυλωτή ταινία Ten Minutes Older (με συν-σκηνοθέτες διάστημα ονόματα όπως ο Wim Wenders), η οποία προβλήθηκε το 2002 στο Φεστιβάλ των Καννών. Η δεκάλεπτη συμμετοχή του Victor Erice στην ταινία θα προβληθεί στο αυριανό masterclass που θα παραδώσει ο Ισπανός σκηνοθέτης στην αίθουσα ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ. Τέλος, με αφορμή το αφιέρωμα, το Φεστιβάλ εκδίδει και μια μονογραφία.
Ο χρόνος και οι ταινίες
Η πρώτη ερώτηση που δέχτηκε ο Victor Erice αφορούσε την ταινία Ten Minutes Older και τη διαχείριση του χρόνου στο σινεμά. «Ο κινηματογράφος», είπε, «είναι η μοναδική τέχνη που μπορεί να εκφράσει τη ροή του χρόνου. Ο χρόνος ήταν το θέμα της τελευταίας μου δουλειάς. Ο κάθε σκηνοθέτης είχε δέκα λεπτά για να εκφράσει τη ροή του χρόνου. Ο χρόνος», προσέθεσε, «κυριαρχεί στις ταινίες μου με πιο ιδιαίτερη Το Όνειρο του Φωτός». Μιλώντας γενικά για το έργο του και για το ότι έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μόνο σε όλη την πορεία της καριέρας του, είπε ότι «το αποτέλεσμα της δουλειάς μου δεν είναι μόνο αυτές οι τρεις ταινίες. Έχω σκεφτεί και προετοιμάσει πολλές άλλες, αλλά δεν έφτασαν στο στάδιο της παραγωγής. Αυτό έχει σχέση με τις συνθήκες στη βιομηχανία του κινηματογράφου και έχω περάσει μεγάλες δοκιμασίες. Όλα αυτά, όμως, αποτελούν μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας που έχω αποκτήσει. Με τις ταινίες μου είχα μια σχέση αγωνίας. Σε κάθε μία δούλευα σαν να ήταν η τελευταία που θα σκηνοθετούσα».
Όπως ανέφερε σχεδίαζε μια ταινία επί τρία χρόνια, αλλά τελικά, λόγω της παραγωγής, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο κινηματογράφος, όπως σχολίασε, έχει άμεση σχέση με τη μουσική και το ρυθμό και η λεπτομέρεια είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. «Όπως το μέτρο, ο ρυθμός, είναι απαραίτητος στην ποίηση, για να υπάρχει η αίσθηση της μουσικής, στις ταινίες η λεπτομέρεια είναι αναγκαία για να καταλάβουμε τη μουσική και το ρυθμό που θέλω να περάσω μέσα από τις εικόνες».
Το σινεμά ως τέχνη
Για το σινεμά, ως τέχνη, πιστεύει ότι ο κινηματογράφος είναι μια γλώσσα που έχει προκύψει από τις υπόλοιπες τέχνες. «Το σινεμά είναι μια καθαρή τέχνη. Όταν γεννήθηκε ο κινηματογράφος πίστευαν ότι δεν είναι τέχνη, αλλά τεχνική. Το μεγάλειο του σινεμά είναι ότι κατάφερε να είναι μια τέχνη για τον απλό κόσμο, γι’αυτό και στις απαρχές του χαρακτηρίστηκε ως θέατρο των φτωχών, ενώ στη Γαλλία το θεωρούσαν ως μια διασκέδαση στα πανηγύρια. Σήμερα έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα, αλλά τρέφω μεγάλη αγάπη για την αρχή του κινηματογράφου. Αυτό που εκτιμώ στους πρωτοπόρους είναι ότι ήταν καλλιτέχνες χωρίς οι ίδιοι να έχουν αντίληψη ότι είναι καλλιτέχνες». Η συνέντευξη τύπου έκλεισε με το μέλλον και τα σχέδια του. Απάντησε λακωνικά. «Τα σχέδια μου είναι να ζω και να μπορώ να κάνω σινεμά».
