ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Μία νέα δραστηριότητα εγκαινιάζει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, διευρύνοντας διπλά την παρουσία του: σε όλη τη διάρκεια του έτους και εκτός Θεσσαλονίκης. Το «Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στην Αθήνα» υποστηρίζει και συνδιοργανώνει την επίσημη έξοδο (πρεμιέρα) επιλεγμένων ταινιών στην κινηματογραφική Αθήνα. Πρόκειται για ταινίες που είτε προβλήθηκαν για πρώτη φορά στη διάρκεια της διεξαγωγής του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, αποτελώντας μέρος του προγράμματός του, είτε εντάσσονται στην κινηματογραφική «παράδοση» και το αισθητικό ύφος του Φεστιβάλ. Η πρωτοβουλία αυτή υλοποιείται σε συνεργασία με τους έλληνες διανομείς των ταινιών και στοχεύει να δώσει έμφαση και να ενισχύσει την έξοδο των επιλεγμένων αυτών ταινιών στην αίθουσα. Το Φεστιβάλ δεν αρχίζει και σταματά τον Νοέμβριο: είναι παρόν όπου και όποτε δίνεται μία κινηματογραφική ευκαιρία που είναι μέσα στο κλίμα και τις επιλογές του.
Καθόλου περίεργο, λοιπόν, που το ξεκίνημα γίνεται με την έξοδο στις αθηναϊκές αίθουσες της τελευταίας ταινίας του Ατόμ Εγκογιάν, ενός σκηνοθέτη που γνωρίσαμε στην Ελλάδα χάρη στη συμμετοχή του στο 33ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1992, όταν ο σκηνοθέτης μας επισκέφθηκε προσκεκλημένος του Φεστιβάλ. Το ελληνικό κινηματογραφόφιλο κοινό δημιούργησε και σε αυτήν την περίπτωση στενή σχέση με τον σκηνοθέτη που είχε την ευκαιρία να δει από κοντά, ακολουθώντας πιστά το έργο του στην εξέλιξή του.
Έτσι, με ιδιαίτερη χαρά υποδεχόμαστε τον σκηνοθέτη Ατόμ Εγκογιάν στην Ελλάδα και παρουσιάζουμε σε πρεμιέρα την ταινία Εκεί που βρίσκεται η αλήθεια σε συνεργασία με την εταιρεία διανομής ΑΜΑ Films των Αδελφών Στεργιάκη και με την Καναδική Πρεσβεία στην Αθήνα, την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου στις 21.00 στον κινηματογράφο ¶στυ.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
(WHERE THE TRUTH LIES)
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 107’
Σκηνοθεσία: ΑΤΟΜ ΕΓΚΟΓΙΑΝ
Πρωταγωνιστούν: ΚΕΒΙΝ ΜΠΕΪΚΟΝ, ΚΟΛΙΝ ΦΕΡΘ, ΑΛΙΣΟΝ ΛΟΜΑΝ
● ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 2005 ●
Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Ατόμ Εγκογιάν διαφοροποιείται από το στυλ των μέχρι τώρα ταινιών του και δημιουργεί ένα μοντέρνο φιλμ νουάρ υψηλών προδιαγραφών, με μεγάλους σταρ που συνδυάζει την αριστοτεχνικά δοσμένη ατμόσφαιρα μυστηρίου με τη λάμψη μιας χολιγουντιανής παραγωγής.
Το 1959, ο Λάνι Μόρις (Κέβιν Μπέικον) και ο Βινς Κόλινς (Κόλιν Φερθ) είναι οι πιο αγαπητοί καλλιτέχνες στην Αμερική. Βρίσκονται στην κορυφή της βιομηχανίας του θεάματος, πλούσιοι, ισχυροί και εξαιρετικά δημοφιλείς, όταν κάτι φοβερό συμβαίνει για να απειλήσει την επιτυχία τους: μυστηριωδώς, μια όμορφη κοπέλα βρίσκεται νεκρή στη σουίτα του ξενοδοχείου τους. Χάρη στα αδιάσειστα άλλοθί τους, κανείς τους δεν κατηγορείται για το έγκλημα, η φήμη τους όμως κηλιδώνεται ανεπανόρθωτα και η συνεργασία τους διαλύεται.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, η ανερχόμενη ρεπόρτερ Κάρεν Ο’ Κόνορ (¶λισον Λόμαν), αποφασίζει να μετατρέψει την υπόθεση σε «καυτό» θέμα και αρχίζει να ψάχνει τα γεγονότα πίσω απ’ τον χωρισμό του διδύμου. Στη διάρκεια της έρευνάς της συνδέεται ερωτικά τόσο με τον Λάνι όσο και με τον Βινς. Όσο περισσότερο εμπλέκεται, όμως, η Κάρεν με τους δύο άνδρες και την ιστορία τους, τόσο δυσκολότερο γίνεται γι’ αυτήν το να δεχθεί ενοχλητικές αλήθειες για εκείνους και για τον εαυτό της. Μια σοκαριστική ιστορία γεμάτη ταλέντο, δολιότητα, έρωτα, πόθο, κρυμμένα μυστικά και προδομένη εμπιστοσύνη ξετυλίγεται…
Πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας του Ρούπερτ Χολμς. Η αποσπασματική δομή, τα πολλαπλά χρονικά πλαίσια, οι πολυσύνθετοι και ηθικά διφορούμενοι χαρακτήρες και τα μυστικά που κρύβονται πίσω από την απατηλή επιφάνεια των πραγμάτων, ήταν τα στοιχεία του βιβλίου του Ρούπερτ Χολμς που γοήτευσαν τον Εγκογιάν, όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος. Ιδιαίτερα τον εντυπωσίασε η βαθιά γνώση του συγγραφέα για τους κρυφούς μηχανισμούς της show business: «Ο Ρούπερτ ξέρει αυτόν τον κόσμο σαν την παλάμη του», λέει ο Εγκογιάν, «κι έτσι δίνει μια ζωντανή απεικόνιση της βιομηχανίας του θεάματος στη δεκαετία του ’50. Είναι λεπτομερέστατη, κι αυτό είναι βασικό για την επιτυχία της ιστορίας, να νιώθεις ότι σου τη διηγείται κάποιος που ήταν εκεί. Για μένα, ένα από τα πιο ελκυστικά στοιχεία του βιβλίου είναι ότι νιώθεις σαν να έχεις πρόσβαση σε κάτι, που διαφορετικά, θα ήταν αυστηρά ιδιωτικό».
«Αυτό που με γοητεύει στην βιομηχανία του θεάματος», σημειώνει ο Εγκογιάν, «είναι ότι περιλαμβάνει την κατασκευή μιας περσόνας, δηλαδή το να παριστάνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι. Και, αφού το κάνεις τόσο καλά, ο κόσμος προτιμά να πιστεύει αυτό. Αυτός είναι ο πυρήνας της ιστορίας: ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Ποιοι είναι οι Λάνι και Βινς;». Και συνεχίζει: «Υπήρξαν ως διάσημες εικόνες και θέλουν να το διατηρήσουν αυτό. Η Κάρεν, θέλοντας να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από αυτή την εικόνα, ανοίγει το Κουτί της Πανδώρας και πρέπει να επαναπροσδιορίζει ριζικά το ποιοι είναι αυτοί οι άνδρες αλλά και να επαναπροσδιορίσει ποιος είναι ο ίδιος της ο εαυτός».
Ενώ η μυστηριώδης πλοκή του έργου είναι αριστοτεχνικά σχεδιασμένη, αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι το βαθύ ενδιαφέρον του Εγκογιάν για τις ψυχολογικές και συναισθηματικές αποχρώσεις των χαρακτήρων. Γι’ αυτό και ο συγγραφέας Ρούπερτ Χολμς ενθουσιάστηκε μόλις πληροφορήθηκε το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη να διασκευάσει το βιβλίο του. «Λατρεύω τη δουλειά του», λέει, «και ήξερα ότι θα χειριστεί την υπόθεση με τρόπο που λίγοι θα μπορούσαν: ήξερα ότι θα εστίαζε τόσο στο μυστήριο όσο και στους χαρακτήρες». Θαυμαστής των προηγούμενων δημιουργιών του Εγκογιάν, ο Χολμς του επέτρεψε κάποιες αλλαγές προκειμένου να εξυπηρετούν το όραμά του. Μια από αυτές τις αλλαγές ήταν ότι έκανε τον Βινς ¶γγλο αντί για Αμερικανό. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε να δείξει τη διαφορά μεταξύ της αγγλικής και της αμερικανικής κωμωδίας. «Μου άρεσε η ιδέα του να υπάρχει ένας ¶γγλος που προσπαθεί να εξημερώσει και να ελέγξει τον παρορμητικό και απρόβλεπτο Αμερικανό», λέει ο Εγκογιάν. «Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ¶γγλων κωμικών, όπως ο Πήτερ Λόφορντ, ο Ντέηβιντ Νίβεν ο Ρεξ Χάρισον και ο Νόελ Κάουαρντ που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προκειμένου να δείξουν την επιρροή της Βρετανίας στην αμερικανική κουλτούρα εκείνης της εποχής. Ο Λόφορντ, συγκεκριμένα, αποτέλεσε το πρότυπο για την κωμική περσόνα του Βινς».
Μετά την ολοκλήρωση του σεναρίου στην πρώτη του μορφή, ο Εγκογιάν έσπευσε να το παρουσιάσει στον παραγωγό του, εδώ και χρόνια, Ρόμπερτ Λάντος. Οι αντιδράσεις του; «Το λάτρεψα. Σκέφτηκα πως ήταν το ιδανικό επόμενο βήμα για τον Ατόμ και για μένα. Ένα φιλμ νουάρ που θα άνοιγε τη δουλειά του σε ένα ευρύτερο κοινό αλλά θα διατηρούσε τη διακριτή υπογραφή του».
Περιγράφοντας την ταινία με αυτούς τους όρους γίνεται κατανοητό πως αποτελεί μια πιο βατή, πιο εμπορική δημιουργία από τις προηγούμενες του σκηνοθέτη. Αλλά, περιγράφοντας τα θέματα που προσεγγίζονται σε δεύτερο επίπεδο, καταλαβαίνουμε πως πρόκειται αναμφισβήτητα για μια ταινία με το αναγνωρίσιμο στίγμα του δημιουργού της: «Έχει να κάνει με την αναζήτηση της αλήθειας, με το «ξέφτισμα» της υποκρισίας και της ψευτιάς, με τη διαδικασία του να φτάνεις στην ουσία των πραγμάτων, ακριβώς εκεί που βρίσκεται η αλήθεια». «Η αποστολή μου», καταλήγει ο Λάντος, «ήταν να διατηρήσω στο έπακρο την πρωτοτυπία και τη μοναδικότητα της σκηνοθεσίας του Εγκογιάν και να την «ανοίξω» σε μια ταινία που θα μπορούσε να παρακολουθηθεί και από το ευρύτερο κοινό».
Ο διευθυντής φωτογραφίας Πολ Σαρόσι και ο σκηνοθέτης επέλεξαν συνειδητά να αντιστρέψουν τα υλικά, χρησιμοποιώντας το οπτικό λεξικό της δεκαετίας του ’70 για τις σκηνές του ’50 και το σκοτεινότερο κοντράστ του φιλμ-νουάρ για το ’70. Μ’ έναν τρόπο αναποδογύρισαν τους οπτικούς κώδικες αυτών των δύο περιόδων.
Στις σκηνές τέλους, το Εκεί που Βρίσκεται η Αλήθεια αφήνει το κοινό να συνεχίζει να υποθέτει για το τι πραγματικά έγινε, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Στις συμβατικές χολιγουντιανές ιστορίες υπάρχει μια σκηνή κορύφωσης στην οποία όλα τα κομμάτια της πλοκής δένουν, ενώ το ειδύλλιο μεταξύ των πρωταγωνιστών ολοκληρώνεται. Για να εντείνει τις καταστάσεις, ο Εγκογιάν επέλεξε να τοποθετήσει τη στιγμή της κορύφωσης σε ένα κινηματογραφικό στούντιο. Είτε χρησιμοποιώντας τις συμβάσεις του Χόλιγουντ είτε κοροϊδεύοντάς τις, είτε καταδεικνύοντας την ανηθικότητα της show business είτε σατιρίζοντάς την, ο Ατόμ Εγκογιάν μας παρουσιάζει με δεξιοτεχνία το μυστήριο της ζωής ενώ την ίδια στιγμή βυθίζει και πάλι, αριστοτεχνικά, τη ζωή στο μυστήριο.
Ο σκηνοθέτης για την ταινία:
Από την ταινία του Ο Ασφαλιστής o σκηνοθέτης επανέρχεται συνεχώς στο μοτίβο της αναζήτησης της αλήθειας. Ο ίδιος λέει: «Πιστεύω ότι όσο σκοτεινή κι αν είναι η ταινία, τελειώνει με μια αχτίδα φωτός, μια νότα αισιοδοξίας. Σε πολλές από τις ταινίες μου οι χαρακτήρες πηγαίνουν σε πολύ σκοτεινά μέρη για να βρουν κάτι αισιόδοξο, ελπιδοφόρο».
Για το φιλμ νουάρ: «Ξαναείδα πολλά φιλμ νουάρ και μου φαίνεται ότι το χαρακτηριστικό του νουάρ δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο οπτικό στυλ, αλλά η αίσθηση ότι ο χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με τη μοίρα. Αυτό ορίζει το «νουάρ». Όλοι αυτοί οι ήρωες νομίζουν ότι έχουν βρει τον τρόπο να ελέγχουν τη ζωή τους, αλλά αυτό είναι μια αυταπάτη».
Κριτικές:
«Ο Εγκογιάν μας παρουσιάζει μια άκρως ενδιαφέρουσα και σέξι ιστορία μυστηρίου με πανέμορφο καστ και εκπληκτική μουσική, προσαρμοσμένη ακριβώς στη νουάρ αισθητική της ταινίας. Το εικαστικό μέρος είναι εξαιρετικό με σκηνικά και κοστούμια που θα σας αφήσουν άφωνους».
Ray Bennett, The Hollywood Reporter
Βιογραφία
Γεννημένος το 1960 στο Κάιρο, Ατόμ Εγκογιάν οφείλει το όνομά του στη δημιουργία του πρώτου πυρηνικού εργοστασίου, τη χρονιά εκείνη στην Αίγυπτο. Οι γονείς του Αρμένιοι μετανάστες, σπούδασαν ζωγραφική, αλλά ζούσαν από ένα κατάστημα επίπλων. Το 1963 η οικογένεια μετακόμισε στην καναδική πόλη Βικτόρια, όπου ο σκηνοθέτης έζησε μέχρι τα 18 του χρόνια, οπότε πήγε στο Τορόντο για να σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις και κλασική κιθάρα. Στο Πανεπιστήμιο άρχισε να μελετά την κινηματογραφική τέχνη και γλώσσα και να γυρίζει ταινίες, οι οποίες απεικόνιζαν τις εμμονές του σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μετακίνηση και την επίδραση της τεχνολογίας και των νέων μέσων στη σύγχρονη ζωή. Η πρώτη του ταινία Next of Kin (1984), του χάρισε μια υποψηφιότητα στα Genies, τα αντίστοιχα καναδικά Όσκαρ, στην κατηγορία του καλύτερου σκηνοθέτη ενώ κέρδισε το βραβείο Gold Ducat στην κινηματογραφική εβδομάδα του Μάνχαϊμ, γεγονός που τον βοήθησε να βρει διανομή σε διάφορες χώρες. Η επόμενή του ταινία Family Viewing (1987) τιμήθηκε με το βραβείο των κριτικών στο Λοκάρνο και ήταν υποψήφια για οκτώ Genies, μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας. Η ταινία απέκτησε μεγάλη φήμη, όταν ο Βιμ Βέντερς αρνήθηκε το βραβείο της κριτικής επιτροπής του Μόντρεαλ για την ταινία του «Τα φτερά του έρωτα» για να το δώσει στον Εγκογιάν, τον «Καναδό συνάδελφό του» όπως τον αποκάλεσε.
Η επόμενη δουλειά του ήταν το Speaking Parts (1989), που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών (στο Δεκαήμερο των Σκηνοθετών) και διεύρυνε περισσότερο τη φήμη του ως δημιουργού. Δύο χρόνια αργότερα O Ασφαλιστής / The Adjuster (1991) παρουσιάζεται στο Δεκαήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες, κερδίζει το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Μόσχας καθώς και το βραβείο Toronto/City για την καλύτερη καναδική ταινία της χρονιάς στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Το Calendar (1993), γυρισμένο στην Αρμενία, κερδίζει το βραβείο C.I.C.A.E. καλύτερης ταινίας στο Φόρουμ του νέου κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ χαρίζει στον Εγκογιάν υποψηφιότητες για καλύτερη σκηνοθεσία και καλύτερο σενάριο. Η ταινία πάντως με την οποία έγινε ευρύτερα γνωστός είναι το σκοτεινό και μυστηριώδες «Exotica» (1994), το οποίο αφού κέρδισε μια σειρά βραβείων από Ενώσεις Κριτικών και Φεστιβάλ (αξίζει να σημειωθεί ότι σάρωσε τα Genies, κερδίζοντας οκτώ, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και καλύτερης σκηνοθεσίας), διανεμήθηκε σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, αγοράστηκε για τις ΗΠΑ από τη Miramax, ενώ στον Καναδά η ταινία προβαλλόταν στις αίθουσες επί σχεδόν μισό χρόνο.
Το 1997, το Γλυκό πεπρωμένο προβλήθηκε στο επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 50ου Φεστιβάλ Καννών, όπου απέσπασε το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής, το Βραβείο της Διεθνούς Κριτικής και το Οικουμενικό Βραβείο για ανθρωπιστική σκηνοθεσία. Στη συνέχεια, η ταινία άνοιξε το Φεστιβάλ του Τορόντο, όπου τιμήθηκε διπλά με τα Βραβεία των Κριτικών και το Βραβείο Toronto/City για την καλύτερη καναδική ταινία της χρονιάς. Το Γλυκό πεπρωμένο πουλήθηκε στις περισσότερες κινηματογραφικές αγορές του κόσμου ενώ βρήκε εξαιρετική ανταπόκριση από τους κριτικούς, αφού περιλήφθηκε σε περισσότερες από 250 λίστες για τις δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Σε μεγάλο ποσοστό δε, κατείχε την πρώτη θέση. Ακόμη, ο Εγκογιάν κέρδισε υποψηφιότητες για καλύτερη σκηνοθεσία και καλύτερο διασκευασμένο σενάριο στα Όσκαρ, γεγονός που του χάρισε τον τίτλο του πλέον πολυβραβευμένου Καναδού σκηνοθέτη.
Οι επόμενες δύο ταινίες του ήταν ιρλανδικής παραγωγής. Το ταξίδι της Φελίσια, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Τρέβορ με πρωταγωνιστές την Ιλέιν Κάσσιντι και τον Μπομπ Χόσκινς, γυρισμένο στην Ιρλανδία και την Αγγλία, έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα των Καννών, άνοιξε το Φεστιβάλ του Τορόντο και έκλεισε σε μια λαμπερή βραδιά το Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης. Ακολούθησε το Krapp’ s Last Tape, διασκευή του θεατρικού έργου του Μπέκετ, με πρωταγωνιστή τον Τζον Χερτ που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας 2000. Η πιο πρόσφατη δημιουργία του, Αραράτ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών, διανεμήθηκε σε περισσότερες από 30 χώρες, κέρδισε πολυάριθμα βραβεία και υποψηφιότητες ενώ το δυνατό πολιτικό του θέμα (η σφαγή των Αρμενίων) προκάλεσε πολλές φορές συζητήσεις μέσα και έξω από τους κινηματογραφικούς κύκλους.
Το δημιουργικό έργο του Εγκογιάν συμπληρώνουν πολλές ταινίες μικρού μήκους, προγράμματα για την τηλεόραση καθώς και εικαστικά περιβάλλοντα που έχουν εκτεθεί διεθνώς. Ακολουθώντας τη μεγάλη του αγάπη για την κλασική μουσική, ο Εγκογιάν σκηνοθέτησε το 1996 την όπερα «Σαλώμη», παραγωγή της Όπερας του Καναδά, που παρουσιάστηκε επίσης στο Χιούστον και το Βανκούβερ για να ξαναπαρουσιαστεί στο Τορόντο το 2002 σε sold out παραστάσεις. Ο Εγκογιάν συνεργάστηκε με το συνθέτη Ρόντνεϊ Σάρμαν για τη δημιουργία της δικής τους όπερας με τίτλο «Elsewhereless» που έκανε πρεμιέρα το 1998 στο Τορόντο, ενώ παρουσιάστηκε και στο Βανκούβερ. Την ίδια χρονιά σκηνοθέτησε το «Dr. Ox’ s Experiment» του Γκέιβιν Μπράιαρς, που ανέβηκε από την Εθνική Όπερα της Αγγλίας, στο Λονδίνο.
Το κινηματογραφικό έργο του Εγκογιάν έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ρετροσπεκτίβες σε σημαντικά κέντρα ανά τον κόσμο ενώ έχει αποσπάσει πολλές διακρίσεις. Αφιέρωμα στον Καναδό δημιουργό είχε παρουσιαστεί και στο πλαίσιο του 33ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 1992. Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για το έργο του, ενώ ο ίδιος δημοσίευσε το 2004, μια συλλογή δοκιμίων με τίτλο «Subtitles on the foreignness of film» (εκδόσεις MIT Press). Ήταν πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2003, και συμμετείχε στις επιτροπές των Φεστιβάλ Καννών, Σάντανς και Τορόντο. Χρίστηκε Ιππότης των Γραμμάτων και των Τεχνών από τη Γαλλική Κυβέρνηση, έλαβε το βραβείο Λογιότητας Anahid από το Αρμενικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κολούμπια και χειροτονήθηκε επίτιμος διδάκτορας σε πολλά πανεπιστήμια του Καναδά.
Αυτή την περίοδο ο Εγκογιάν εργάζεται πάνω στην όπερα «Βαλκυρίες» του Βάγκνερ από την τριλογία «Ο κύκλος του δαχτυλιδιού», παραγωγή της Όπερας του Καναδά που θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι.
Επιλεκτική φιλμογραφία
Next of Kin, 1984
Family Viewing, 1987
Speaking Parts, 1989
Ο Ασφαλιστής / The Adjuster, 1991
Calendar, 1993
Exotica, 1994
Γλυκό πεπρωμένο, 1997
Το ταξίδι της Φελίσια, 1999
Αραράτ, 2002
