ΤΑΙΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ
Το 9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου αιώνα, το οποίο πραγματοποιείται στο πλαίσιο της ετήσιας δραστηριότητας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ξεκινά φέτος δυναμικά, με την προβολή της ταινίας Dixie Chicks: Σκάστε και τραγουδήστε. Σε συν-σκηνοθεσία της φετινής τιμώμενης του Φεστιβάλ, Μπάρμπαρα Κοπλ και της συνεργάτιδός της, Σεσίλια Πεκ, το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία του δημοφιλούς γκρουπ κάντρι μουσικής Dixie Chicks, το οποίο προκάλεσε την αμερικανική κατακραυγή όταν η τραγουδίστριά του, Νάταλι Μέινς, δήλωσε σε μια συναυλία τους μια μέρα πριν την εισβολή στο Ιράκ, ότι ντρέπονται που ο Τζορτζ Μπους κατάγεται από το Τέξας, την πατρίδα τους. Παίρνοντας το σχόλιο αυτό ως έναυσμα, η ταινία ακολουθεί τη ζωή και την καριέρα των μελών του γκρουπ σε μια περίοδο τριών χρόνων, κατά την οποία βρέθηκαν αντιμέτωπες με την πολιτική σκηνή και δέχθηκαν απειλές κατά της ζωής τους, ενώ προσπαθούσαν να συνεχίσουν με την καθημερινότητά τους, να κάνουν παιδιά και φυσικά να δημιουργήσουν μουσική. Περισσότερο από το πορτρέτο ενός μουσικού συγκροτήματος, το Dixie Chicks: Σκάστε και τραγουδήστε σκιαγραφεί με έντονη κριτική διάθεση το πολιτικό κλίμα της σύγχρονης Αμερικής, όπου η ελευθερία του λόγου και της διαμαρτυρίας είναι πλέον δικαιώματα υπό εξαφάνιση.
Η προβολή της ταινίας έναρξης θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 16 Μαρτίου στις 20.30 στον κινηματογράφο Ολύμπιον - Galaxia Vacation Club.
DIXIE CHICKS: ΣΚΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΤΕ /
ΗΠΑ, 2006
Σκηνοθεσία: Barbara Kopple, Cecilia Peck Φωτογραφία: Christine Burrill, Luis Lopez, Seth Gordon, Gary Griffin, Joan Churchill Μοντάζ: Bob Eisenhardt, Jean Tsien, Aaron Kuhn, Emma Morris Ήχος: Giovanni di Simone, Alan Barker, Jason Blackburn, Peter Miller Μουσική: Dixie Chicks Παραγωγοί: Barbara Kopple, Cecilia Peck, David Cassidy Παραγωγή: Cabin Creek Films 35mm Έγχρωμο, 92’
Η ταινία ταξιδεύει μαζί με τις Dixie Chicks από την κορύφωση της δημοτικότητάς τους ως τα αγαπημένα κορίτσια της κάντρι μουσικής και τις τραγουδίστριες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων όλων των εποχών, μέχρι το διαβόητο σχόλιο της βασικής τραγουδίστριας του συγκροτήματος Natalie Maines κατά του προέδρου Μπους το 2003. Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή και την καριέρα των μελών των Dixie Chicks σε μία περίοδο τριών ετών, στη διάρκεια των οποίων δέχτηκαν πολιτικές επιθέσεις και απειλές κατά της ζωής τους, ενώ εξακολουθούσαν να ζουν τη ζωή τους, να γεννούν παιδιά και να παίζουν μουσική. Η ταινία τελικά παρουσιάζει ποιες είναι οι Dixie Chicks ως γυναίκες, ως δημόσια πρόσωπα και ως μουσικοί.
«Για μας, η ταινία είναι η ιστορία τριών καλλιτεχνών, μητέρων και πολιτών που αρνήθηκαν να μείνουν σιωπηλές. Το ταξίδι που κάναμε με τις Dixie Chicks μετά την κριτική τους για την πολεμική τακτική του Μπους αντικατοπτρίζει την ιστορία της χώρας μας αυτή τη στιγμή. Καθώς αυτές οι γυναίκες υπερασπίζονταν τα πιστεύω τους, κόντρα σε απειλές κατά της ζωής τους και μποϊκοτάζ της μουσικής τους, είδαμε ένα πνεύμα κουράγιου και αξιοπρέπειας που ήταν βαθιά αμερικάνικο.
Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερης ζωτικής σημασίας για μας από το να έχουμε φωνή, και ο σεβασμός που κερδίσαμε γι’ αυτές τις γυναίκες, οι οποίες δεν υποχώρησαν όσο κι αν τους κόστισε, ήταν μια μεγάλη κι αισιόδοξη επιβεβαίωση. Η αφοσίωσή τους ως μητέρες, η αποφασιστικότητά τους να εκφραστούν με ειλικρίνεια μέσω της μουσικής τους, και ο ακλόνητος δεσμός φιλίας τους είναι θεμελιώδη στοιχεία τόσο των Dixie Chicks, και της ταινίας μας, όσο και της αντίθεσής τους στον πόλεμο».
Μπάρμπαρα Κοπλ και Σεσίλια Πεκ
«Η Μπάρμπαρα Κοπλ και η Σεσίλια Πεκ έχουν δημιουργήσει ένα διορατικό κι εγκάρδιο χρονικό στις ζωές των Dixie Chicks τα τελευταία τρία χρόνια, καταγράφοντας τις συχνά παράδοξες συνέπειες του σχολίου που έκανε η Νάταλι Μέινς στη συναυλία τους στο Λονδίνο. Η ταινία συμπεριλαμβάνει τη δήλωση της Μέινς, τις συναντήσεις που κάνει το γκρουπ στην προσπάθειά του να προσεγγίσει ένα νέο κοινό, την αλλαγή σχεδιασμού της τουρνέ τους και την ακύρωση συναυλιών λόγω φτωχών πωλήσεων των εισιτηρίων. Είναι ένα σπάνιο, σχολαστικό ντοκιμαντέρ για διλήμματα που αντιμετωπίζονται στο εδώ και το τώρα».
Variety
«Πηγαίνοντας μπρος και πίσω μεταξύ του 2003 και του πιο πρόσφατου παρελθόντος, καθώς το γκρουπ προετοιμάζεται για το άλμπουμ τους Taking the Long Way, η ταινία παρέχει μια αποκαλυπτική εικόνα της σχέσης ανάμεσα στην πολιτική, τη δημοσιότητα και τα ΜΜΕ στο σημερινό πολωμένο κοινωνικό κλίμα. Αναφέρεται στο πως οι ποπ σταρ προωθούνται σαν πολιτικοί που απευθύνονται σε εκλογικές περιφέρειες. Υπαινίσσεται επίσης ότι υπάρχει ένα διττό πρότυπο όταν πρόκειται για διασημότητες που τολμούν να μιλήσουν: οι γυναίκες θεωρούνται, τελείως συγκαταβατικά, ότι δεν γνωρίζουν τη θέση τους».
New York Times
«Η Κοπλ και η Πεκ συλλαμβάνουν το πως, σε ένα έθνος που είναι πια μια ζωντανή μιντιακή φούσκα, οι Dixie Chicks δεν δέχθηκαν απλά κριτική. Στιγματίστηκαν, κι έτσι αναγκάστηκαν να επαναπροσδιοριστούν, αφήνοντας πίσω τους φαν και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς κάντρι μουσικής που τις είχαν απαρνηθεί, γράφοντας μουσική για την εμπειρία αυτή, αντιστεκόμενες στους κανόνες μιας μιλιταριστικά πειθαρχημένης μουσικής βιομηχανίας η οποία τις θέλει να... σκάσουν και να τραγουδήσουν. Μέσα σ’ όλα αυτά, η απόφαση της Νάταλι Μέινς να αποφύγει την ταπεινοφροσύνη, να επιμείνει στις απόψεις της, στο σημείο που όταν το γκρουπ επιστρέφει στο Λονδίνο για μια ακόμα συναυλία εκείνη ξανακάνει το ίδιο σχόλιο, γίνεται μια πράξη δύναμης και έμπνευσης, την οποία μπορεί να περιγράψει μόνο μια λέξη: πατριωτισμός».
Entertainment Weekly
Βιογραφία
Μπάρμπαρα Κοπλ
Βραβευμένη με δύο Όσκαρ για τα ντοκιμαντέρ της Harlan County, USA και Αμερικάνικο όνειρο, η Μπάρμπαρα Κοπλ έχει αναγνωριστεί για το ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο προσεγγίζει σημαντικά πολιτικοκοινωνικά ζητήματα και την ανάδειξη των φωνών των ανθρώπων που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Επιπλέον, η Κοπλ έχει δείξει μέσα από τη μεγάλη θεματική γκάμα του έργου της ένα εξαιρετικό ταλέντο για αφήγηση και μια ικανότητα στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων της, στηριζόμενη στο κινηματογραφικό στιλ της παρατήρησης και του cinéma vérité, και δουλεύοντας με ιδιαίτερα χαμηλούς προϋπολογισμούς, χωρίς ηθοποιούς ή σενάριο. Η Κοπλ άρχισε να κάνει ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ενώ σπούδαζε κλινική ψυχολογία στο Πολιτειακό Κολέγιο της Δυτικής Βιρτζίνια. Μαθήτευσε δίπλα στους ¶λμπερτ και Ντέιβιντ Μέισλς όταν εκείνοι έκαναν το Gimme Shelter (1970), μαθαίνοντας τα μυστικά του direct cinema και του πώς να κινηματογραφεί τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά στο φακό χωρίς να παρεμβαίνει. Πέρα από τα βραβευμένα με Όσκαρ ντοκιμαντέρ της, η Κοπλ έχει σκηνοθετήσει και έχει κάνει την παραγωγή πολλών άλλων, μεταξύ των οποίων, το Μαρτυρίες πολέμου, γύρω από τις πολεμικές ανταποκρίτριες στο Ιράκ και αλλού· Η δική μου γενιά, το οποίο εξετάζει την κληρονομιά του Woodstock και της Γενιάς Χ· Μιλώντας με τον Γκρέγκορι Πεκ, ένα πορτρέτο της καριέρας και της ζωής του γνωστού ηθοποιού· Wild Man Blues, γύρω από την ευρωπαϊκή περιοδεία του Woody Allen και του τζαζ συγκροτήματός του, για το οποίο κέρδισε το βραβείο του National Board of Review καλύτερου ντοκιμαντέρ· Υπερασπίζοντας τις κόρες μας, μια έρευνα γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών στη Βοσνία, στο Πακιστάν και στην Αίγυπτο, κερδίζοντας το βραβείο «Voices of Courage»· και Έκπτωτος πρωταθλητής: η άγνωστη ιστορία του Μάικ Τάισον, για το οποίο ήταν υποψήφια για το βραβείο Emmy. Έχει σκηνοθετήσει την ταινία μυθοπλασίας Όλεθρος, γύρω από την ενηλικίωση μιας παρέας πλούσιων έφηβων στο Λος ¶ντζελες, καθώς επίσης και τηλεοπτικές σειρές, όπως τις Oz και Ανθρωποκτονία: η ζωή στους δρόμους – για την οποία κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Αμερικανών Σκηνοθετών καλύτερης σκηνοθεσίας – αλλά και διαφημιστικά σποτ.
Η Μπάρμπαρα Κοπλ έχει τιμηθεί με πληθώρα διακρίσεων, μεταξύ των οποίων τα βραβεία Κριτικών του Λος ¶ντζελες και της Εθνικής Ένωσης Κριτικών, το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής αλλά και τα βραβεία κοινού και σκηνοθεσίας ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Sundance. Έχει επίσης τιμηθεί για το συνολικό της έργο στο Διεθνές Φεστιβάλ Human Rights Watch. Η Κοπλ είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Αμερικανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου και συμμετέχει ενεργά σε οργανώσεις κοινωνικού προσανατολισμού και υποστήριξης της ανεξάρτητης κινηματογραφικής παραγωγής.
Επιλεκτική Φιλμογραφία
1976 Harlan County
1981 Keeping On (TV)
1990 American Dream
1992 Beyond JFK:The Question of Conspiracy (συν-σκηνοθεσία)
1993 Fallen Champ: the Untold Story of Mike Tyson
1994 Century of Women (TV)
1997 Wild Man Blues
97-99 Homicide (TV)
1999 A Conversation With Gregory Peck
1999 Oz (TV)
2000 My Generation
2002 The Hamptons (TV)
2004 I Married… (TV)
2005 Havoc
2006 Dixie Chicks: Shut Up and Sing (συν-σκηνοθεσία: Cecilia Peck)
